...เขากำลังเดินเทางไปมิลยางเพื่อตามหามารดาที่หายตัวไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว
“ที่นี่มันน่ากลัวยังไงไม่รู้นะ นายท่าน” โดลแซคนรับใช้เอ่ยขึ้นเมื่อเขาทั้งสองกำลังเดินทางผ่านป่าแห่งหนึ่ง
“ผี อะไรกัน มีที่ไหน”
ในขณะนั้นเองคณะเดินทางคณะหนึ่งกำลังเดินทางผ่านป่าแห่งนี้เช่นเดียวกัน พวกเขาโดนภูตผีกลุ่มหนึ่งลอบทำร้าย ผีสาวชื่อว่า อารังเข้ามาขัดขวาง และต่อว่าผีกลุ่มนี้ ในตอนนั้นเอง กลุ่มนักล่าปีศาจปรากฏตัวขึ้น อารังวิ่งหนีนักล่าปีศาจ
ขณะที่อึนโอและคนรับใช้กำลังเดินทางเขาทั้งสองได้ยินเสียงบางอย่าง
“น นั่น เสียอะไร” คนรับใช้ตื่นกลัว
“ไม่มีอะไรหรอก” อึนโอทำเฉยๆ ทั้งที่ก็รับรู้ได้ว่ามีสิ่งผิดปกติ
“ท่านแน่ใจหรือว่าได้ข่าวแม่ของท่านจากเมืองมิลยาง ..ข้าหวังว่าเรา คงไม่ต้องเจออะไรน่ากลัวที่เมืองนั้น”
“เจ้าจะกลัวอะไรกันนักหนา”
“เขาว่ากันว่ามีนายอำเภอใหม่ตายไปตั้งแต่วันแรกที่รับตำแหน่ง”
อึนโอใช้พัดตีคนรับใช้ “ผีสางที่ไหนกัน”
ในขณะที่กำลังเดินอยู่พวกเขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆ อีก อึนโอหันมาทำหน้าต่าตื่นและชี้ไปทางด้านหลังของคนรับใช้
“ข้างง หลังเจ้ามีผีสาวตัวหนึ่ง”
คนรับใช้รีบย่อตัวลงหวาดกลัวแทบสิ้นสติ
“ฮ่ะฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าขี้กลัวแบบนี้ ข้าถึงได้ว่าเจ้าควรหรี่ตาลงบ้างตาเจ้าโตเกินไปเลยทำให้ขี้กลัวอย่างนี้” <คล้ายๆ จะเอาปมด้อยตัวเองมาเป็นปมเด่นซะงั้นละ ^^>
สิ้นคำพูด อารังที่กำลังวิ่งหนีนักล่าผีวิ่งผ่านหน้าอึนโอไป ตามมาด้วยอาวุธของนักล่าลอยละลิ่วตามมา นางล้มลง และนักล่าตามมาถึงตัว
อึนโอกับคนรับใช้เดินผ่านไปเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
สุดท้ายอารังก็หนีพ้นนักล่ามาได้ นักล่าโกรธแค้นจนตะโกนชื่อเธอเสียงดัง “อารังงง!!”
แม้อึนโอกับคนรับใช้จะเดินผ่านมาซักพักแล้ว แต่อึนโอก็ได้ยินเสียงแว่วเรียกชื่อ ..อารัง...
อึนโอกับคนรับใช้ได้พักค้างแรมที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง ในขณะที่ฝนตก ทางด้านอารัง ที่รอดพ้นนักล่าผีก็กำลัง เดินฝ่าสายฝนด้วยความหงุดหงิดในชะตากรรมของตน นางกล่าวโทษถึงมหาเทพแห่งสวรรค์
“ข้าขอสาปแช่ง ท่านผู้นั้น ท่านเทพแห่งสวรรค์!!”
บนสวรรค์
..ฮัดดดเช่ยยย!!..
ท่านเทพที่กำลังเล่นหมากล้อมพญามัจจุราช จามโดยไม่มีสาเหตุ เกมนี้ท่านพญามัจจุราชมั่นใจมากว่าจะชนะ แต่ก็พ่ายแพ้ ท่านเทพกลบเกลื่อนด้วยการเปรยๆ ว่า “ข้าสงสัยจังว่าวูยองจับเด็กคนนั้นได้มั้ยนะ” แล้วเดินจากไป ปล่อยให้พญามัจจุราชคลุ้มคลั่งอยู่ตรงนั้นเอง
ท่านเทพพูดคุยกับแพะตัวหนึ่งในสวย
“เจ้าเห็นมั้ยว่าข้าไม่ได้ตั้งใจจะชนะจริงๆนะ แต่เขาชอบคิดคำนวณมากเกินไป” ท่านเทพตักน้ำมารดต้นไม้ “เจ้าว่ามีหลายอย่างในโลกนี้ที่คิดคำนวณไม่ได้ใช่มั้ย”
ที่โลกมนุษย์
ฝนตกหนัก อารังกำลังวิ่งหนีฝน เข้าไปในบ้านร้างหลังเดียวกับอึนโอ เขากำลังเหม่อลอยนึกถึงสามปีก่อนที่เขาเถียงกับแม่
“กี่ครั้งแล้วที่แม่บอกไม่ให้เจ้ามาที่นี่!! ถ้าเจ้าจะตายก็ให้ตายที่บ้านพ่อเจ้า”
“กี่ครั้งแล้วที่ข้าต้องบอกท่านว่าข้าไม่ชอบบ้านของท่านพ่อ”
“ถ้าเจ้าอยู่กับข้า เจ้าจะต้องเป็นลูกของทาส!!”
“แล้วถ้าข้าอยู่กับพ่อจะเป็นลูกของชนชั้นสูงเหรอ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่ใช่คนชั้นสูง ข้าแค่อยากอยู่อย่างมีความสุขกับท่าน!”
แต่ไม่ว่ายังไงแม่ของอึนโอก็ไม่อยากให้เขาอยู่ด้วย เขาเอ่ยอย่างเจ็บแค้นว่ามันคงจะดีกว่านี้ถ้าแม่ไม่อยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก เช้าวันต่อมา แม่ของเขาก็ไปแล้วจริงๆ ...
เสียงวิ่งของอารังทำให้อึนโอหลุดจากความนึกคิด นางวิ่งทะลุผนังเข้ามานั่งผิงไฟข้างๆ เขา อึนโอพยายามจะทำเป็นมองไม่เห็น อารังจะถอดเสื้อเพื่อผิงไฟให้ตัวแห้ง อึนโอตกตะลึงทั้งสองสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ อารังเกิดสงสัยว่าเขาเห็นเธอหรือไม่ เธอพยายามทดสอบด้วยการยื่นหน้าไปใกล้ๆ เอานิ้วจิ้มหน้าเขา อึนโอทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น บังเอิญที่คนรับใช้กรนเสียงดังขึ้นมา อารังเลยลุกไปนั่งทับอกคนรับใช้ให้เงียบเสียง และเริ่มพร่ำบ่นถึง ชะตาของเธอ
“ข้าไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ลืมตาขึ้นมาก็พบว่ากำลังเดินตามยมทูตอยู่ ...เฮ้อ..ช่างน่าขันจริงๆ” อารังพบว่าตัวเองตายแล้วและถูกมัดด้วยเชือกสีแดง เธอแก้เชือกและหนีมา “..แต่...มีบางอย่างแปลกๆ นะ ข้าจำเรื่องของตัวเองไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าตัวเองชื่ออะไร...เจ้าว่า..ข้าชื่ออะไร” อารังหันมาถามอึนโอ
อึนโอแสร้งเป็นง่วงนอนและหลับไป
“อ่า เจ้าง่วงแล้วเหรอ เจ้าน่าจะฟังข้าต่อนะ” นางบ่นต่ออีกแล้วก็นอนหลับข้างๆ อึนโอ
..เช้าวันรุ่งขึ้น..
อารังไปแล้ว อึนโอกับ(โดลแซ) คนรับใช้จึงเดินทางต่อ ทั้งสองเข้าสู่เมืองมิลยาง พบกับขบวนของขุนนางชอย ชาวบ้านต่างพากันหลบเปิดทางให้ ผ่านไป ในระหว่างนั้นมีชาวบ้านวิ่งมาขวางขบวนขอให้ช่วยเหลือเกี่ยวกับการถูกกดขี่แรงงาน นอกจากไม่ช่วยแล้ว ขุนนางชอยยังให้ผู้ติดตามซ้อมเขาอีก แล้วขบวนก็ผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจอะไรอีก
อึนโอให้โซลแดล่วงหน้าไปที่สุสานร้างก่อน ส่วนเข้าวิ่งเข้าซอยเล็กซอยน้อยเหมือนหลบอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่พ้น
“ข้ารู้มาว่านายน้อยช่วยข้าได้” ชายแก่หนึ่งในกลุ่มผีที่ติดตามเขาลงคุกเข่าต่อหน้า แต่อึนโอปฏิเสธ อารังแอบดูอยู่จากหลังคาบ้านหลังหนึ่ง
“เขามองเห็น..เป็นคนยังไงมาหลอกผี”
อึนโอสอบถามชาวบ้านคนหนึ่งเกี่ยวกับแม่ของเขา เขาพบอารังที่นั่น นางพยายามให้เขาช่วยค้นหาว่าแท้จริงนางเป็นใครและเล่าเรื่องที่พร่ำบ่นไปแล้วเมื่อคืนให้อึนโอฟัง
“ทำไมไม่ไปหาถามที่อำเภอหละ”
“ก็อยากอยู่หรอกแต่ที่นั่นไม่มีนายอำเภอซักคน”
“ก็ข้าไม่ใช่นายอำเภอนี่จะให้ทำยังไง”
“งั้นถ้าเจ้าเป็นนายอำเภอก็จะช่วยสินะ”
“อืม ถ้าเป็นแบบนั้น..ก็ได้” อึนโอสัญญาไปพล่อยๆ แต่อารังถือว่าเป็นสัญญาจริงจัง
อารังไปขอความช่วยเหลือจากคนทรงที่มีสัมผัสพิเศษพูดคุยกับเธอได้แต่มองไม่เห็นเธอ
เจ้าหน้าที่สามนายกำลังกลุ้มใจที่ประกาศหานายอำเภอจนกระทั่งพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว แต่ก็ไม่มีใครมาสมัคร ในขณะนั้นเอง ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา
“ข้า...เป็นคนทรงจากภูเขาฮวายองเจ้คะ ข้ามีหนทางหนึ่งเพื่อแต่งตั้งนายอำเภอ.”
ที่พักของอึนโอ เขานอนไม่หลับจึงออกมาสูดอากาศข้างนอก เจ้าหน้าที่สามคนนั้นเดินทางมาถึงคอยซุ่มอยู่ด้านนอก พอได้จังหวะอึนโอจะเดินกลับเข้าห้องไป หนึ่งในสามคนตีเขาจากด้านหลังและทั้งสามก็ช่วยกันแบกอึนโอกลับไป
อึนโอตื่นขึ้นในชุดนายอำเภอ มือเท้าถูกมัด และมีเสียงตะโกนจากด้านนอก
“หลับให้สบายนะครับนายอำเภอ”
สามขุนนางรอคอยอยู่ด้านนอก ดูว่าอึนโอจะถูกผีหลอกจนตายเหมือนคนผ่านๆมาหรือไม่
“ปล่อยข้าไปนะ..แก้เชือกให้ข้า!!” เสียงอึนโอตะโกนโวกเวก ก่อนเงียบเสียไป
ภายในบ้านนายอำเภอ อึนโอคิดขึ้นได้ว่าเขาคงจะถูกจับมาเป็นบรรณาการแน่ๆ จึงตะโกนท้าทายให้ผีปรากฏตัว เสียงผีสาวหัวเราะฟังดูโหยหวน น่าขนลุกพิลึก ในที่สุดเธอก็ปรากฏตัว อารังทวงสัญญาจากเขา และเจรจาให้เขาช่วยตามหาประวัติของเธออีก อึนโอถามเรื่องที่นายอำเภอคนที่ผ่านๆมาตายได้อยางไร เธอเล่าให้ฟังว่า เธอต้องหาซื้อ คาซิวาน ยาชนิดหนึ่งในโลกของผีกินแล้วคนจะมองเห็นผีได้ ในครั้งแรกที่เธอใช้ เธอปรากฏตัวพร้อมเสียงโหยหวน นายอำเภอเห็นเข้าจึงตกใจตาย ครั้งที่สองและสามเธอใช้ยาทีละครึ่งเพราะยาราคาแพง นายอำเภอสองคนนั้นจึงเห็นร่างเธอเพียงครึ่งเดียว ก็ช็อกตายไปอีก แต่ในที่สุดแล้วอึนโอก็ยังคงยืนกรานปฏิเสธที่จะช่วยเหลือเธออยู่ดี
ที่สะพานข้ามแม่น้ำคุณชายชอยยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนคิดอะไรบางอย่าง ในระหว่างนั้นมีหญิงสาว 3 คนเดินพูดคุยกันผ่านมา
“เจ้าไม่รู้หรือในวันพระจันทร์เต็มดวง เดือนอธิกมาส จะมีหญิงสาวหายตัวไปอย่างลึกลับ”
“เจ้าหยุดพูดเรื่องน่ากลัวแบบนั้นซักทีเถอะ”
พวกนางเดินผ่านไป เข้าได้ยินบทสนทนานั้น และก้มลงมองแหวนในมือ
เช้าวันรุ่งขึ้น ขุนนางสามคน พากันแบกเอาโลงศพมาเพราะคิดว่านายอำเภอคนใหม่ต้องถูกผีหลอกตายไปแล้วแน่ๆ เขากลับพบว่าอึนโอยังมีชีวิตอยู่และโมโหมาก
“รีบเอาชุดของข้าคืนมา”
โดลแซตื่นขึ้นและพบว่านายน้อยของเขาหายไป โดลแซวิ่งไปที่อำเภอและพบอึนโออยู่ที่นั่นเอง อึนโอต่อว่าเขาที่มัวแต่หลับและไม่รู้เรื่องว่าเขาหายตัวมา
โดลแซโวยวายใส่ขุนนางทั้งสามคนพวกเขาได้แต่ขอให้อึนโอยกโทษให้
ที่บ้านร่างทรง นางกำลังกินข้าวและสนทนากับอารัง
"งานเขาเจ้าสำเร็จมั้ย"
"ข้าทำทุกอย่างแล้วแต่เขาใจแข็งมาก"
"นี่แสดงว่าหน้าตาคุณหนูต้องหน้าเกลียดมากสิ เพราะไม่ว่าอย่างไรผู้ขายก็ย่อมหลงใหลใบหน้าที่สวยงาม"
"ทำไงได้ ผีจะมีเครื่องแต่งตัวได้ก็ต้องมีคนเอาให้ แต่ข้า..ไม่มีครอบครัว....เจ้าไง!! เจ้าให้ข้าได้"
"ได้ยังไง ข้าไม่มีเงินซื้อของพวกนั้นหรอก"
อารังคิดอย่างมีแผน..
..ที่ตลาด..
อารังคอยดูต้นทางและคอยบอกให้ร่างทรงสาวหยิบข้าวของในจังหวะที่เจ้าของร้านเผลอ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นจนกระทั่งร่างทรงสาววิ่งชนกับเจ้าหน้าที่และทำของหลุดมือ เธอเริ่มวิ่งหนี ระหว่างนั้นอึนโอและโอลแซออกจากจวนนายอำเภอและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเขาไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นเท่าไหร่
อารังตัดสินใจเข้าช่วยแม้การกระทำนั้นจะทำให้นักล่าผี รู้เข้า พวกผีคนอื่นๆ ต่างพากันหลบกลัวจะโดนจับ อารังวิ่งผ่านหน้าอึนโอไป ทำให้เขาเห็นปิ่นที่ปักผมเธอ เป็นชิ้นเดียวกับที่เขามอบให้แม่ของเขา อึนโอตัดสินใจ ขี่ม้าตามไป...
ขอขอบคุณ http://forums2.popcornfor2.com/
