"ข้าจะชอบเจ้า อารัง"
"ข้าไม่ได้คิดอย่างเดียวกับท่าน..ดังนั้นท่าน..อย่าทำอย่างนี้"
"นั่นเป็นความรู้สึกแท้จริงของเจ้าหรือ"
"ใช่" อารังตอบด้วยความเด็ดเดี่ยวแม้จะขัดกับความรู้สึกของตัวเองก็ตาม
รุ่งขึ้นอึนโอตื่นแต่เช้า แม้เมื่อคืนจะได้นอนน้อยเต็มที เขาเดินผ่านห้องของอารังเห็นนางยังใช้รองเท้าฟางเก่าๆ และออกเดินไปที่ตลาด
อารังตื่นมาไม่พบอึนโอ นางรำพึงกับตัวเองคิดว่าเขาออกไปตั้งแต่เมื่อคืนและยังไม่กลับมา พอดีกับที่อึนโอกลับมาพร้อมรองเท้าคู่ใหม่เขาสวมให้อารังเองกับมือ
"ข้าทนเห็นเจ้าใส่รองเท้าฟางขาดๆ กับชุดสวยๆ ชุดนี้ไม่ได้...ไม่ต้องกังวลอารัง..ข้าบอกจะเป็นคนส่งเจ้าไปสวรรค์ข้าก็จะทำตามนั้น...เจ้าอยากจะกินอะไร อยากได้อะไร พี่ชายคนนี้จะเนรมิตให้ทุกอย่าง"
"อย่างแรก ต้องมีลูกท้อ อย่าได้ขาด"
โซลแดเห็นสองคนกำลังคุยกัน เขาเดินจากไปอย่างงอนๆ
อึนโอไม่ได้ใส่ใจอะไรทั้งสองพากันออกจากจวนไป ก่อนจะทันเห็น ชอยจูวาลเดินเข้าจวนนายอำเภอ
ที่บ้านนางคนทรง นางคนหาตามตำราจนได้รู้ว่ายันต์นั้นมีไว้เพื่่อสร้างพื้นที่ปิดสำหรับกั้นไม่ให้ผีเข้าหรือออกบริเวณนั้น อารังนึกถึงถ้ำที่นางพาอึนโอไปหลบเมื่อตอนตกเขา มูยอง(ยมทูต) เอ่ยถึงผีที่นางเจอในถ้ำว่าเป็นผีที่ถูกขังไว้ในพื้นที่ปิดสำหรับผีซึ่งยมทูตเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีพื้นที่แบบนี้
คนสนิทขุนนางชอยเข้าไปรายงานต่อขุนนางชอย ว่ายังเห็นอารังมีชีวิตอยู่ แม้จะมั่นใจแน่ๆ ว่านางตายแล้วจริงๆ ขุนนางชอย ลองนึกดูก็จำได้ว่า อารังก็คือลีโซริมลูกสาวนายอำเภอคนก่อนนั่นเอง
ที่จวนนายอำเภอชอยจูวาลเข้าไปยืนเหม่อมองที่ห้องอารังเป็นเวลานาน จนขุนนางสามสหายแอบนินทากันว่าชอยจูวาลคงจะหลงรักอารัง ผูหญิงของนายอำเภอเข้าให้แล้ว
อารังเริ่มกังวลกับความจริงเกี่ยวกับการตายของนาง นางคนทรงบอกว่าถ้าจะเขียนยันต์แก้ คงต้องใช้เวลานาน อึนโอคิดแผนอะไรได้บางอย่าง
บนสวรรค์ มูยองอาสากับมหาเทพว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้เอง เมื่อเขาเป็นผู้รับใช้สวรรค์แล้วเขาจะตัดความรู้สึกทางโลกให้สิ้น มหาเทพมอบมีดสั้นให้มูยองและบอกว่า ผู้เดียวที่จะทำได้ต้องมีสายเลือดเดียวกันเท่านั้น จึงมีเพียงมูยองที่จะทำได้ และมีสั้นเล่มนี้ใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
ยมราชรู้สึกภูมิใจมากที่มูยองเข้มแข็งพอจะอาสาไปจับนางมูยอน(นางแม่มด) ในขณะที่มหาเทพยังทรงไม่ตัดสินใจจะเชื่อใจมูยอง
อึนโอบอกให้อารังรอเขาอยู่ที่นอกบ้านขุนนางชอย ในขณะที่เขาแอบลอบเข้าไปที่บ้านเล็กในสวนไผ่อีกครั้ง
อึนโอเข้าไปในห้องของนางแม่มดได้โดยง่ายเพราะนางแม่มดรู้สึกได้ว่าอารังอยู่ใกล้ๆ นางตัดสินใจออกไปเพื่อดูหน้าอารังซักครั้ง
ระหว่างทางนางพบกับมูยอง
"ท่านดูเหมือนเดิมเลย...ข้าดูเปลี่ยนไปเล็กน้อยใช่ม้ย...การอยู่อย่างมนุษย์ก็มีข้อจำกัดจริงมั้ย"
"เจ้าอยากเป็นมนุษย์เพื่อมีชีวิตอย่างนี้เหรอ"
"ตอนอยู่บนสวรรค์ท่านน่จะช่วยข้า มหาเทพน่าจะรู้วิธีไม่ใช่เหรอ"
ในอดีตมูยอนอยากเป็นมนุษย์มาก นางแอบใช้ร่างเด็กสาวร่างหนึ่งที่วิญญาณออกจากร่างไปแล้ว มูยองพี่ชายจับนางได้และส่งให้มหาเทพ มหาเทพขับไล่นาง และวิญญาณนางจะต้องสลายไป มูยองคิดว่าแบบนั้นเป็นการดีกว่าที่จะให้นางต้องลงนรก แต่สุดท้ายนางกลับมาใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์ในแบบนี้
มูยอนท้าทายให้พี่ชายเอามีดปักที่อกของนาง แต่มูยองกับทำไม่ได้
บนสวรรค์ ยมราชโมโหมากกว่าทุกๆ ครั้งถึงกับทิ้งเบี้ยลงบนกระดานและลุกหนีไป
บานเล็กในสวนไผ่ อึนโอโบกพัดหนึ่งครั้ง ประตูลับที่พื้นเปิดออก เข้าลงมาพบห้องลับใต้ดินเต็มไปด้วยไหเล็กๆมากมาย เขาพยายามเปิดแต่กลับเปิดไม่ได้ จึงแอบขโมยมาด้วย
ด้านนอกบ้านขุนนางชอย ชอยจูวาลกลับมาพบอารังนั่งอยู่ที่หน้าบ้าน ชอยจูวาลรีบพานางจากไป แต่นางแม่มดกลับเดินมาพบ ด้วยความตกใจชอยจูวาบจับมืออารังไว้และให้นางอยู่ด้านหลังเขา เมื่อนางแม่มดเข้ามาใกล้เขาจับมืออารังแน่นขึ้นอึก
"นี่ใครหรือ" นางแม่มดเอ่ยถาม
"เอ่อ..เป็นคนรู้จักของข้า...ดึกแล้วท่านออกมาทำไมขอรับ"
"มีใครบางคนที่ข้าอยากพบ" นางแม่มดมองอารังด้วยความพึงพอใจ "ข้าคือป้าของจูวาล" นางเอ่ยและเดินเข้าบ้านไป
อารังพยายามปล่อยมือ แต่ชอยจูวาลจับไว้แน่นมาก
"ข้า..ขอโทษนะ " เข้าปล่อยมือจากอารังเมื่อรู้ตัวว่าจับมือนางแน่นจนทำให้นางเจ็บ "ข้า..คงต้องเข้าไปแล้ว"
อึนโอออกมาเข้าเห็นชอยจูวาลจับมืออารัง หลังจากชอยจูวาลเข้าบ้านไปแล้วเขาจึงบอกอารังให้กลับด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก
ชอยจูวาลเข้าห้องมาพบนางแม่มดนั่งรออยู่แล้ว นางรู้สึกพอใจอารังมาก และต่อว่าจูวาลที่เข้าปกปิดไม่พาอารังมาให้นาง นางลำเลิกบุญคุญที่ทำให้เขาอยู่ดีกินดีจนทุกวันนี้
ที่จวนนายอำเภอ อารังจับไหที่อึนโอเอามาด้วย นางรู้สึกว่ามันเย็นแปลกๆ อึนโอบอกว่าคงต้องไปปรึกษากับนางคนทรงว่ามันคืออะไร อึนโอทำท่าจะนอน และมีท่าทีไม่พอใจบางอย่าง อารังจึงขอตัวออกไป
"อารัง...ที่เจ้าไม่ได้ชอบข้านั้น ข้ายังรับได้ แต่การต้องเห็นเจ้ากับคนอื่นข้ารับไม่ได้จริงๆ"
บนสวรรค์ มูยองขอโอกาสอีกครั้งในการจับมุยอน แต่มหาเทพบอกว่าไม่ต้อง ในขณะที่ยมราชยังโมโหและเดินหนีออกไป
"คิมอึนโอมีสิ่งของบางอย่างที่เหมือนของท่าน เขาเป็นใครขอรับ" มหาเทพไม่ตอบ "เขาคือคนที่จะมาแทนข้าหรือ"
"ใช่"
"ท่านบอกว่าการจะจับมูยอน ต้องมีสิ่งของที่เป็นสัญลักษณ์ของท่าน และต้องมีสายเลือดเดียวกัน คิมอึนโอมีความสัมพันธ์ยังไงกับเรื่องนี้หรือ"
มหาเทพไม่ตอบคำถาม เพียงครุ่นคิดบางอย่าง
เช้าวันรุ่งขึ้นอารังมารออึนโอที่หน้าห้องเพื่อจะไปหานางคนทรงด้วยกันแต่อึนโอยึนกรานจะไปคนเดียว เขาเอาไหใบนั้นไปให้นางคนทรงดูว่าคืออะไร และย้ำว่าให้รีบหน่อยเพราะเวลาเหลือน้อยแล้ว
ที่จวนนายอำเภอ ขุนนางสามสหายเห็นอารังนั่งเหม่ออยู่คนเดียว พวกเขาพยายามประจบ (เพราะเป็นว่าชอยจูวาลชอบอารัง) โดลแซเดินผ่านมา อารังรีบเข้าไปหา
"ข้าขอโทษ เรื่องนายอำเภอ ข้าเพียงมีเรื่องขอร้องให้เขาช่วย และเขาก็พยายามช่วยข้า"
"นายน้อยไม่ใช่คนที่จะมาช่วยเหลือใครแบบนี้ ข้าถึงได้บอกว่าเขาโดนมนต์" โดลแซเถียง
"โดลแซ อีกไม่นานหรอกข้าก็จะจากไปแล้ว.. ทนอีกไม่นานหรอก ข้าจะคืนนายน้อยให้เจ้าแล้ว" อารังพูดแล้วเดินจากไปเศร้าๆ
อึนโอกลับมาเห็น จึงบอกโดลแซเรื่องอารังคือลีโซริม นางตายแล้วและกลับมาเพื่อสะสางเรื่องบางอย่าง อึนโอยอมรับกับโดลแซ ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง โดลแซบอกว่าเขาจะไม่หยาบคายกับอารังอีก
"..ทำไมรักแรกของนายน้อยต้องเป็นรักที่มีต่อผีด้วยหละ...แล้ว..ที่เขาเห็นผี ..พ่อของเขารู้มั้ยเนียะ..อ่า..งั้นข่าวลือตอนเด็กๆก็เป็นเรื่องจริงนะสิ" โดลแซพึมพำกับตัวเอง
อึนโอสืบเรื่องขุนนางชอยจากสามสหาย ทั้งสามเล่าว่าใครที่ได้มาอยู่บ้านที่ขุนนางชอยอยู่มักจะร่ำรวยมีวาสนาดีเสมอ และเล่าอีกว่าขุนนางชอยถูกปลดจากราชการมาอยู่ที่นี่ก็เป็นเพราะพ่อของคิมอึนโอ
ชอยจูวาลเครียดเรื่องอารังมากแม้ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน
ในขณะที่อารังเองก็เศร้าซึมลงไป จู่ๆนางก็นึกได้ว่าผีลาดตระเวณหายตัวไปหลายวันแล้ว นางว่านางควรทำอะไรบ้างแทนที่จะมานั่งเหม่อลอย นางจะไปตรวจดูแต่อึนโอออกมาห้ามไว้
"ข้าจะไปเอง"
"ไม่นะข้าจะไปเองเป็นธุระของข้า"
"ข้าบอกว่าข้าจะไปเองไง"
"งั้นก็ไปด้วยกัน"
"ไม่ข้าจะไปเอง"
"ท่านเป็นอะไรกัน ทั้งวันทำไมต้องหลบหน้าข้า แม้แต่หน้าข้าท่านยังไม่มองเลยด้วยซ้ำ"
"ข้าเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ข้าไม่รู้จะต้องทำตัวยังไง ข้าคิดจะปล่อยเจ้าไปแล้ว แต่เจ้ากลับชายตามองเขา ในใจข้าปั่นป่วนไปหมด..ในคืนนั้นข้าควรจะยืนกรานและโน้มน้าวเจ้า...ทำไมมันถึงได้ยุ่งยากอย่างนี้!!"
อึนโอพูดจบเขาเดินออกมาด้วยความสับสนว้าวุ่นใจ สวนกับชอยจูวาลที่ประตู
อารังยังคงยืนอยู่ที่เดิมเมื่อชอยจูวาลมาถึง
"เมื่อคืนเจ้ากลับมาด้วยความปลอดภัยดีใช่มั้ย...ข้าขอคุยกับแม่นางซักครู่ได้หรือไม่"
ยังไม่ทันที่อารังจะได้ตอบ
"ข้าไม่อนุญาต!!" อึนโอกลับปฏิเสธแทน
ขอขอบคุณ
