อารังถามนางมูยอนถึงเหตุผลที่แม่ของอึนโอยอมให้ร่างตนเองกับนางมูยอน แม่ของคิมอึนโอต้องการแก้แค้นใต้เท้าชอย นางต้องการให้ใต้เท้าชอยสยบแทบเท้านางในตลอดชีวิตที่เหลือ นางมูยอนว่าการที่นางใช้ร่างแม่ของอึนโอและใต้เท้าชอยต้องก้มหัวให้ก็เป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้ว
"ถ้าเป็นเจ้าหละ เจ้าจะแลกอะไร.." นางมูยอนย้อนถามอารังนางพยายามหลอกล่อให้อารังตอบ อารังไม่ตอบว่าอะไร และเดินหนีออกมา
ขอยจูวาลรออยู่ที่หน้าถ้ำ
"อย่าลืมสิ่งที่ข้าบอกแม่นางนะ ..ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเจ้าจงอย่างสละร่างกายของเจ้า.."
"นายน้อย ทำไมท่านถึงยังอยู่กับนางผู้นี้" อารังพูดก่อนจะจากไป
นางมูยอนย้ำให้ชอยจูวาลเร่งกำจัดคิมอึนโอซะ ทั้งยังใส่ไฟไว้เล็กๆ ถึงเหตุผลที่ชอยจูวาลเอาชนะใจอารังไม่ได้
อารังรู้ข่าวจากพวกลีบังจึงไปพบอึนโอที่คุก พบกับพางวุลรีที่มาหาโดลแซเหมือนกัน อึนโอให้อารังอยู่กับพางวุลรีไปก่อน ส่วนโดลแซก็ให้พางวุลรีดูแลอารังด้วย
ข่าวที่นายอำเภอถูกจับดังไปทั่วข้าวบ้านพากันไปดูการสอบสวน ชอยจูวาลที่เพิ่งรู้ข่าวก็รีบไปที่จวนนายอำเภอทันที
ปาร์คมูนโฮทั้งกล่าวหาและยัดเยียดข้อหาต่างๆ ให้คิมอึนโอแม้เขาจะปฏิเสธ อารังทนไม่ไหว คิดจะโวยวายแต่ลีบังห้ามไว้ไม่งั้นนางจะเดือดร้อนไปด้วย คิมอึนโอยืนกรานไม่ยอมรับสารภาพในสิ่งที่ตนไม่ได้ทำ ขุนนางชอยจึงจับอารังมาและประกาศว่าคิมอึนโอถูกผีเป่ามนต์ใส่
"รอก่อน" คิมอึนโอตะโกน "ข้ายอมรับผิดทั้งหมดแล้ว"
ใต้เท้าชอยยังจะเงื้อดาบขึ้น "เรามาจบเรื่องนี้กันเถอะ!!"
"พอได้แล้ว!!" ปาร์คมูนโฮตะคอกใส่ใต้เท้าชอย
ขุนนางสามสหายปรึกษากัน ลีบังคิดจะย้ายข้างกลับไปเข้าข้างใต้เท้าชอย ฮยองบังกลับคิดว่าควรจะหาทางช่วยคิมอึนโอ ปรึกษากันไปมาแล้วก็รีบส่งจดหมายไปขอความช่วยเหลือกับคิมอึนโป
เช้าวันรุ่งขึ้นทหารพาตัวคิมอึนโอและ โดลแซ มาเพื่อลงโทษ คิมอึนโปเดินทางมาถึงจวน
"ท่านให้ผู้ว่าราชการมาเพื่อเรื่องส่วนตัวของท่านงั้นหรือ" คิมอึนโปเอ่ยกับ ใต้เท้าชอย คิมอึนโปหันมาสบตากับปาร์คมูนโฮ "รับราชโองการ!!"
"เมื่อเรานั่งอยู่ในราชสำนัก เรามักจะมองไม่เห็นความรู้สึกของประชาชน" คิมอึนโปสั่งสอนลูกชาย
อารังคิดถึงคำพูดของนางมูยอน "อะไรที่ทำให้เจ้าแลกร่างกายของเจ้าได้" อารังนึกถึงคิมอึนโอ ..เขายังมีครอบครัว มีพอและโดลแซที่อยู่กับเขา
นางมูยอนต้องเจ็บปวดเพราะพลังที่ลดลงบวกกับวิญญาณของแม่อึนโอที่พยายามจะออกมา มูยองไปพบมูยอนที่ถ้ำ
"ท่านพี่..ช่วยข้าด้วย" นางวิงวอนต่อเขา มูยองทำใจแข็งและจากไป
อึนโอและโดลแซพาคนไปจับใต้เท้าชอยที่บ้าน คนสนิทบอกให้ใต้เท้าชอยรีบหนี แต่เขายังห่วงสมบัติมัวแต่เก็บเงินทองไปด้วย ในขณะที่ชอยจูวาลรีบหนีออกไปในทันที
คิมอึนโอนำข้าวของของใต้เท้าชอยออกแจกจ่ายแก่ชาวบ้าน
บนสวรรค์
"อย่างน้อยก็กำจัดไอ้คนๆนั้นไปได้" ยมราชเอ่ยขึ้น "ตามที่คิดไว้มูยอนทำให้เขาตกอยู่ในอำนาจของแรงปารถนา""บางครั้งอำนาจก็ไม่ใช่สิ่งเลวร้ายหรอกนะ บางครั้งแรงปรารถนาก็ทำให้เกิดสิ่งดีๆ ได้หามนุษย์จะให้ปัญญาในการใช้อำนาจนั้น เทพอย่างเราๆ จะได้ไม่ต้องปวดหัวอีก" มหาเทพถอนใจ
"ท่าน..มีความสัมพันธ์ยังไงกับนางปิศาจคนนั้นกันแน่"
ชอยจูวาลไม่ตอบ "อารังไปหานางผู้นั้นแล้ว..ข้าอาจไม่รู้ว่าอารังคิดอะไร แต่ท่านแน่ใจนะว่าอารังจะไม่ยอมมอบร่างกายเพื่อช่วยเหลือท่าน..."
คิมอึนโอกลับจวนพบกับอารัง อารังบอกถึงความคิดของนาง
"ตอนที่ข้ารู้ว่าแม่ท่านเป็นคนฆ่าข้า ข้าถึงได้รู้ว่าการรุ้ความจริงน้นไม่มีประโยชน์เลย การช่วยเหลือแม่ของท่านเพื่อช่วยท่านต่างหาก...."
คิมอึนโอโมโหมากกับความคิดแบบนั้นของอารัง
คืนนั้นอารังทำอาหารให้คิมอึนโอ เขายังมีท่าทีไม่พอใจ
"ไม่เป็นไรนะข้าคิดทบทวนดูแล้ว ข้าจะทำตามที่ท่านต้องการ"
อึนโอมีสีหน้าดีขึ้นและหันมาทานอาหารที่อารังทำ
โดลแซพาขุนนางสามคนไปทานอาหารและดื่มเหล้าเพื่อขอบคุณที่ทั้งสามส่งจดหมายไปหาคิมอึนโปเพื่อช่วยคิมอึนโอ
เช้าวันรุ่งขึ้น อารังออกจากจวนแต่เช้าตามความตั้งใจ แม้จะอาลัยอาวรณ์อยู่ไม่น้อยแต่นางก็ไม่หยุดเดิน แม้จะเดินไปทั้งน้ำตาก็ยังคงจะทำอย่างที่ต้องการ
ก่อนไปยังจุดหมายอารังฝากจดหมายให้พางวุลรีมอบแก่นายอำเภอ
"นี่จะเป็นสิ่งที่ข้าขอร้องให้เจ้าทำเป็นครั้งสุดท้ายนะ" อารังบอกก่อนจะจากไป
พางวุลรีคิดบางอย่างได้จึงรีบน้ำจดหมายไปให้คิมอึนโอ
คิมอึนโอรีบออกไปทันทีที่อ่านจดหมายจบ
...ข้าจะไม่ขอให้ท่านลืมข้าหรอกนะ โปรดจำไว้ว่าข้าคือ..อารัง..
...นายอำเภอ..ข้ารักท่าน...
ชอยจูวาลยืนรออยู่ในป่า
"เจ้าจะไปจริงๆ เหรอ"
"ท่านไม่ต้องนำทางข้า ข้าจะไปด้วยตัวเอง"
"ทำไม..เจ้าไม่สนใจความรู้สึกของข้าเลย แม้เจ้าจะรู้ความรู้สึกของข้า เจ้าจะยังทำเช่นนี้อีก.." ชอยจูวาลน้ำตาคลอ
"หากท่านไม่สบายใจ ข้าจะไปด้วยตัวเอง"
อารังจะเดินไป ชอยจูวาลคว้าตัวนางไว้จนนางล้มลงกับอกเขาเหมือนตอนที่ลีโซริมเคยล้มลงตอนถูกแทงความทรงจำของชอยจูวาลชัดเจนขึ้น "...ลีโซริม..."
อารังฉวยจังหวะที่ชอยจูวาลยืนตะลึงอยู่นั้น เดินตรงไปที่ถ้ำ
นางมูยอนรับรู้ถึงการมาของอารัง นางยิ้มอย่างพอใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น