The Hobbit: An Unexpected Journey - Song of the Lonely Mountain

เนื้อเพลง: Song of the Lonely Mountain (เพลงประกอบภาพยนตร์ เดอะ ฮอบบิท การผจญภัยสุดคาดคิด) ( http://lyrics.in.th)
ศิลปิน: Neil Finn
อัลบั้ม: The Hobbit An Unexpected Journey ” SoundTrack

Far over the Misty Mountains rise
Leave us standing upon the height
What was before, we see once more
Is our kingdom, a distant light

Fiery mountain beneath the moon
The words aren’t spoken, we’ll be there soon
For home a song that echoes on
And all who find us will know the tune

Some folk we never forget
Some kind we never forgive
Haven’t seen the back of us yet
We’ll fight as long as we live

All lies on the hidden door
To the Lonely Mountain bourne
We’ll ride in the gathering storm
Until we get our long forgotten gold

We lay under the Misty Mountains cold
In slumbers deep, and dreams of gold
We must awake, our lives to make
And in the darkness a torch we hold

From long ago when lanterns burned
Until this day our hearts have yearned
A fate unknown; the Arkenstone
What was stolen must be returned

We must away, and make the day
To find our song, for heart and soul

Some folk we never forget
Some kind we never forgive
Haven’t seen the end of it yet
We’ll fight as long as we live

All lies on the hidden door
To the Lonely Mountain bourne
We’ll ride in the gathering storm
Till we get our long forgotten gold

Far away the Misty Mountains cold.

ขอขอบคุณ http://www.all-final.com เขียนอธิบายถึงเพลงประกอบ The Hobbit: An Unexpected Journey - Song of the Lonely Mountain

เพลงปิดเครดิตซึ่งอาจจะเรียกได้ว่าเป็นเพลงธีมของเรื่องนี้ (อาจจะเป็นจริงๆก็ได้)
ดนตรีซึ่งมีเนื้อหาเปรียบเสมือนบทเล่าขาน บรรเลงคลอแทบจะตลอดตัวหนังเลยทีเดียว
สำหรับผมแล้วเนื้้อร้องมันเป็นเสมือนเป็นการเล่าเรื่องออกมา เหมือนไม่ใช่เพลง... แต่เป็นคำพูดที่เล่าเรื่อง
เปรียบได้ดั่งการหยิบหนังสือนิทานขึ้นมาอ่าน เพียงแต่เปลี่ยนจากหนังสือเป็นภาพยนตร์ก็เท่านั้นเอง

จึงอาจกล่าวได้ว่าด้วยเหตุนี้ นี่จึงเป็นเพลงประกอบที่เป็นมากกว่าเพลงประกอบนั่นเองครับ!
[IMG]

เพลงนี้เดิมทีเป็นเพลงจากหนังสือ
จากหนังสือเดอะฮอบบิท เพลงคนแคระ ภูเขาเดียวดาย
ความรู้สึกที่เคยได้เห็นเพลงนี้เป็นเพียงตัวอักษร แล้่ววันหนึ่งได้มาฟังใหม่อีกครั้งแบบจัดเต็มเช่นนี้นั้น

ยากที่จะสื่อออกมาเป็นคำพูดจริงๆครับ

ปล.นอกจากเรื่องเกี่ยวกับเพลงแล้ว หากลองสังเกตุย่อหน้าอื่นๆดูก็จะพบว่า
หากไม่นับเนื้อเรื่องที่ประยุกต์หรือเพิ่มเติมจากจุดเล็กๆน้อยๆในหนัีงสือ
ตัวหนังเดอะฮอบบิทภาคนี้ก็ตรงต่อต้นฉบับมากๆเลยทีเดียว...

The Hobbit – An Unexpected Journey

จะขออวยภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นการส่วนตัว -The Hobbit – An Unexpected Journey หลังจากที่เคยชื่นชม คลั่งไคล้หลงไหล กับ The lord of the rings มาแล้ว

The Hobbit เป็นเรื่องราวเล็กๆ เกี่ยวกับการผจญภัยของบิลโบ แบ็กกินส์ ที่บอกเล่าที่มาของการได้เป็นผู้ครอบครองแหวนต่อจาก กอลลัม
และเนื่องจากมันเป็นเรื่องราวเล็กน้อยนี่เองที่ทำให้ไม่เคยคิดที่จะหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาอ่าน แต่หลังจากได้ชมภาพยนตร์ กลับคิดสงสัยว่า เรื่องราวในนิยายต้นฉบับมันเป็นยังไง แล้วมันมีตรงไหนบ้างที่ถูกแต่งเติมเพิ่มเข้าไป

ปีเตอร์ แจ็คสัน ยังคงคุณภาพของตัวเองไว้ได้อย่างงดงาม และอาจสวยงามมากขึ้นด้วยเทคโนโลยีที่ล้ำกว่าเดิม โดยเฉพาะกับ เทคนิคใหม่ High Frame Rate ในส่วนของเรื่องราว มันมีบางจังหวะ ที่อาจทำให้รู้สึกว่าเนิ่นนาน เชื่องช้า แต่มันก็ไม่ได้เสียหายอะไร ในภาคนี้อาจดีกว่า The fellowship of the rings นิดๆ เพราะมีฉากแอคชั่นค่อนข้างมาก มีมุกตลกเล็กๆ เป็นระยะ และไม่ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องราวของมังกรและคนแคระเท่านั้น ภาพยนตร์ได้บอกเล่าบางอย่างว่าจะเกิดเรื่องร้ายใหญ่โตขึ้นในอนาคต มีเรื่องจะต้องไปผูกโยงต่อใน The lord of the rings
การดำเนินเรื่อง เล่าเรื่อง บางจุดบางตอนทำให้เราหวนนึกไปถึงเรื่อง The lord of the rings รู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ในไชร์ รู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อนเก่า ทั้งๆ ที่ได้พบเพื่อนใหม่
ที่อยากจะชื่นชมอย่างที่สุด คือเรื่องของ ภาพ และรายละเอียดของเสื้อผ้า หน้า ผม หรือแม้แต่ฉาก สวยงามอย่างที่สุด มุมกล้องดีมากจริงๆ

ใน The Hobbit เราจะได้พบกับตัวละครที่คุ้นเคย อย่าง แกนดัลฟ ไปตลอดทั้งเรื่อง ในส่วนของพระเอก บิลโบ แบ็กกินส์ (ที่ไม่เรียกว่าคุ้นเคย เพราะว่าเคยคุ้นกับตอนที่บิลโบแก่แล้วมากกว่า) แสดงได้น่ารักน่าเอ็นดูสมกับเป็นฮอบบิท สิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่มีชีวิตเรียบง่าย อยู่กับธรรมชาติ โอบอ้อมอารี ไม่เคยสัมผัสการผจญภัยหรือเดินทางไกลออกไปจากถิ่นฐาน ประโยคหนึ่งที่แกนดัลฟ์เอ่ยกับบิลโบ "หลังจากที่เจ้ากลับมา เจ้าจะไม่เหมือนเดิม" แน่นอนว่าการผจญภัยครั้งนี้นอกจากจะเปลี่ยนความคิด ชีวิตของบิลโบแล้ว ยังส่งผลกระทบไปถึงเผ่าพันธุ์อื่นๆ ทั่วทั้งมิิดเดิ้ลเอิธ โดยเฉพาะกับ โฟรโด แบ็กกินส์ หลานชาย
แกลดัลฟ์เลือกที่จะใช้ฮอบบิทในการทำหน้าที่สำคัญ เพราะเขากลัวความคิดของเผ่าพันธุ์อื่นๆ ที่ยิ่งใหญ่กว่า เขาเชื่อในเผ่าพันธุ์เล็กๆ นี้เพียงเพราะพวกเขามีจิตใจดีงามที่แตกต่างออกไป

เหล่าคนแคระทั้ง 13 ผู้เป็นต้นกำเนิดของเรื่องราว ต่างคนต่างมีคาแรกเตอร์ แม้จะเคราดกกันไปหมดแต่ก็มีความโดดเด่นแตกต่างกันไป (แม้จะจำชื่อของทั้งหมดไม่ได้ก็ตาม) คนแคระมีนิสัยดื้อรั้น มุละทุ ขี้โวยวาย แต่ดูน่ารักดีเวลาเดินทางแกลดัลฟ์จะคอยนับว่าครบ 14 คนรึเปล่า (รวมเอาบิลโบเข้าไปด้วย)

ไม่อยากจะสปอยล์เรื่อง อยากให้ไปดูเอง แค่เทคนิคทางด้านภาพ ก็เรียกว่าคุ้มเกินคุ้มแล้ว
และอีกอย่าง เพลงตอน end credit เพราะมั๊กๆ

Song of the Lonely Mountain

เครดิตที่อยากจะยกให้อย่างท่วมท้นคือผู้กำกับและทีมงาน พวกเขาทำหนังสือนิยาย ให้กลายเป็นภาพยนตร์ระดับตำนานได้อย่างยอดเยี่ยม

- The hobbit -

a bug's life ตัวบั๊กส์ หัวใจไม่บั๊กส์

อาจจจะต้องขอโทษขอโพยอย่างรุนแรงสำหรับผู้อ่านบางท่านที่บังเอิ๊ญ เปิดเข้ามาเจอ วันนี้ได้ฟังเรื่องราวบางอย่างมันทำให้นึกถึงการ์ตูนเรื่องนี้ ดังนั้น การเขียนวิจารณ์ในวันนี้อาจไม่ได้วิพากษ์ในส่วนของความเป็นหนังหรือเล่าเรื่องย่อเป็นฉากๆ อาจมีบางส่วนบางตอน เป็นความคิดส่วนตัวของผู้เขียนเป็นการวิจารณ์ที่อาจจะเครียดๆ ไปบ้างต้องขออภัย ^^

a bug's life เริ่มต้นด้วยตัวละครเอก ฟลิก พระเอกของเรื่องราวที่มีความคิดแปลกแยก ผิดแผก อธิบายอย่างเป็นรูปธรรมคือ แตกแถว เขาเริ่มมีไอเดียในการประดิษฐ์เครื่องมือต่างๆ ที่จะทำให้ชีวิตมดงานอย่างเขามีอะไรที่พัฒนามากขึ้น แน่นอนว่าอุปกรณ์พวกนั้นมันไม่ได้สมบูรณ์นัก แต่กลับทำให้เสบียงที่เหล่ามดงานทั้งหลายเพียรเก็บเพื่อส่งส่วยให้ตั๊กแตน ตกลงในทางน้ำจนหมด เหล่ามดงานต้องตั้งหน้าตั้งตาเก็บกันใหม่ ทั้งๆ ที่ยังไม่มีแม้เสบียงในส่วนของพวกตน ฟลิกถูกไล่ออกจากอาณาจักรมด เขาได้พบเพื่อนต่างเผ่าพันธุ์ และเข้าใจว่าเพื่อนๆ จะช่วยเหลือเขาได้ และด้วยความไม่ตั้งใจ กลุ่มแมลง อันได้แก่ ผีเสื้อ หนอนอ้วน เต่าทอง (มีตัวอะไรอีก เรียกไม่ค่อยถูก -*-) ฯ ที่อยู่ในคณะละครสัตว์ ได้กลับอาณาจักรมด มาพร้อมๆกับฟลิก
เมื่อทุกคนรู้ว่าคณะที่ฟลิกพามานั้นเป็นเพียงแมลงในคณะละครสัตว์ พวกเขาเดินทางออกจากอาณาจักรไป แต่ พวกเขาและฟลิกก็ได้กลับมาช่วยอาณาจักรมดจากการถล่มของฝูงตั๊กแตน รวมไปถึง ในท้ายที่สุด มดทุกตัวก็ระลึกได้ว่าพวกเขาเองต้องมีส่วนในการปกป้องอาณาจักรของตนเอง

...ก็เป็นแค่มดงาน ยังมีหน้า อาจหาญ สู้กับต๊กแตน ....

แม้เรื่องราวทั้งหมดจะถูกสร้างขึ้นจากธีมง่ายๆ เรื่องมดถูกกดขี่โดยฝูงตั๊กแตน แต่เรื่องราวง่ายๆนี้ถึงได้ว่าเป็นอมตะในเรื่องของแง่คิด ที่นำไปใช้ได้กับทุกเรื่องราว ใช้ได้กับทุกช่วงวัย

มันไม่ง่ายนักที่สิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่ถูกกดขี่มานาน ใช้ชีวิตเดิมๆ ซ้ำๆซากๆ โดยเห็นเป็นเรื่องปกติ จะลุกขึ้นมาทำอะไรซักอย่าง ให้มีอิสระจากการกดขี่นั้นเสียที

อาณาจักรมดถูกสะกิดจากความผิดพลาด ของฟลิก เป็นการสะกิดเล็กๆ ที่มดตัวอื่นๆ เห็นว่ามันจะทำให้การสะสมเสบียงที่ทำอยู่ต้องทำมากกว่าปกติเท่านั้น แต่มิได้ฉุกคิดว่า เหตุใด พวกเขาจะต้องหลังคดหลังแข็งเพื่อให้ ฝูงตั๊กแตนอิ่มท้องด้วย
...พวกเขาไม่เคยตั้งคำถามกับชีวิต เพียงแค่ดำเนินไปอย่างที่มันเป็นเท่านั้น...

หากการเปลี่ยนแปลงและความคิดจะลุกขึ้นสู้ของฟลิก ไม่สำเร็จ เหตุการณ์จะเป็นเช่นไร แน่นอนว่าอาณาจักรมดคงถูกถล่ม แต่คงไม่ใช่จะล่มสลายหรอก เพราะยังไงซะเจ้าตั๊กแตนก็ยังต้องพึ่งพาเจ้ามดตัวเล็กๆ พวกนี้ในการสะสมเสบียงอาหาร และมดทั้งหลายก็จะกลับเข้าสู่วิถีชีวิตเดิมๆ

แต่หากการเปลี่ยนแปลงนี้สำเร็จหละ มันจะเป็นเช่นไร เสบียงที่เคยสะสมและต้องปันส่วนให้ต๊กแตน ก็ไม่จำเป็นอีกแล้ว พวกมดเป็นผู้หามา พวกมดเองจะได้เป็นเจ้าของทั้งหมด และแน่นอนว่าการเปลี่ยนแปลง คงทำไม่ได้หากฟลิกไม่มีตัวช่วย ไม่ว่าจะเป็น เพื่อนๆ กำลังใจจากมดสาว และส่วนสำคัญที่สุด ความร่วมมือร่วมใจของเหล่ามดทั้งอาณาจักร เพื่อจะพลิกวิถีชีวิตของตน

เมื่อลองเปรียบเทียบดูแล้ว...

...มันจะเสียหายซักแค่ไหน หากเราจะรวบรวมพลัง เพื่อวิถีชีวิตของเราเอง
...มันจะเสียหายซักแค่ไหน ที่จะเปลี่ยนแปลงและยอมรับมัน

77ล้านคน ชมละครเรื่อง ‘Rooftop Prince’ ในประเทศจีน – ความสำเร็จของPark Yoo Chun

ละครเรื่อง ‘Rooftop Prince’ ซึ่งนำแสดงโดย ปาร์คยูชอน ได้จบลงด้วยความสำเร็จอย่างงดงาม และความสำเร็จนี้ก็ได้กระจายแพร่ไปยังอีกหลายประเทศ ซึ่ง ณ จุดนี้ ถึงขนาดที่ได้มีการแย้มออกมาว่า ละครเรื่องนี้ จะประสบความสำเร็จมากที่ประเทศจีน

กลุ่มแฟนๆทางโลกออนไลน์ของละคร ‘Rooftop Prince’ ซึ่งรวมตัวกันอยู่ในเวบไซต์ Search Engine ยักษ์ใหญ่ อย่าง Baidu นั้น ได้ถูกสร้างขึ้น เมื่อละครเรื่องนี้เริ่มฉายที่ประเทศเกาหลี และำจำนวนของสมาชิกนั้นมีเกินกว่า 59,000 คนและตอนนี้ได้เดินหน้าสู่ยอด 60,000 คนแล้ว มีแฟนๆที่เป็นสมาชิกเพจเฉพาะของปาร์คยูชอนมากเกินกว่า 80,000 คน และ ไม่นานมานี้่ ในวันเกิดของยูชอนนั้น ได้มีการจัดกิจกรรมฉลองวันเกิดให้กับนักแสดงหนุ่มถึง 4 เมืองใหญ่ในจีนด้วยกัน รวมถึง ที่เซี่ยงไฮ้ และ กรุงปักกิ่ง ที่ความนิยมของเขาดูจะสูงมากขึ้นเรื่อยๆ

บนเวบไซต์ Youku ซึ่งเป็นเวปไซต์วีดีโอที่ใหญ่ที่สุดของประเทศจีน วีดีโอที่เกี่ยวข้องกับละครเรื่อง ‘Rooftop Prince’ ได้แตะสถิติผู้ชมกว่า 77 ล้านวิว คะแนนเฉลี่ยอยู่ที่ 9.4 คะแนน โดยมีคอมเม้นท์มากกว่า 110,000 จากแฟนๆ ที่มีให้ละครเรื่อง ‘Rooftop Prince’ ซึ่งนั่นถือว่าสูงที่สุดแล้วในบรรดาละครเกาหลีทั้งหลาย และความจริงแล้ว ในอันดับที่ 2 และ 3 ของละครที่มีคอนเม้นท์สูงสุดนั้นล้วนแล้วแต่เป็นละครที่ฉายมาปีกว่าๆแล้ว ทั้งสิ้น ซึ่งถือว่าสิ่งนี้สร้างความประหลาดใจอย่างมาก

บุคคลผู้คลุกคลีกับละครเรื่องนี้ได้เปิดเผยว่า “ละครเรื่องนี้ ยังไม่ได้มีการถูกฉายอย่างเป็นทางการในประเทศจีน ความสัมพันธ์ท่ามกลางเหล่านักแสดงและทีมงานนั้นเป็นไปได้อย่างยอดเยี่ยม และ โดยเฉพาะนักแสดงนำ ปาร์คยูชอนนั้นก็แสดงออกมาอย่างดีเยี่ยมในการให้ความรู้สึกการเป็นทั้งลีกัก และยงแทยง ที่ได้กลับไปกลับมาระหว่าง โจชอน และ โซล และนั่นก็เหตุผลว่าทำไมละครเรื่องนี้จึงได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี”

เมื่อตอนที่ละครเรื่อง ‘Rooftop Prince’ ออกฉายครั้งแรกทางช่อง GTV ในประเทศไต้หวันนั้น ละครเรื่องนี้ได้ทุบสถิติเรตติ้งที่ 1.46% ถือว่าสูงสุดในละครเกาหลีที่ถูกฉายในประเทศไต้หวันในช่วง 2 ปี หลัง ซึ่งมันเป็นสิ่งที่น่าทึ่ง นอกจากนี้ละครเรื่องนี้ยังมีคิวจ่อฉายในประเทศญี่ปุ่นในเดือน กรกฎาคมที่จะถึงนี้อีกด้วย ดังนั้น ความร้อนแรงของละครเรื่อง ‘Rooftop Prince’ นั้นจึงยังถูกคาดหวังอย่างต่อเนื่องต่อไป

***************************************************

Source: OSEN via Nate

Credit: Kpopfever

Thai Trans: Lady_Kiekie @jyjguardian
http://jyjguardian.net/

http://www.popcornfor2.com

Arang and The Magistrate เรื่องย่อ ตอนที่ 20 ตอนจบ

เมื่อร่างแม่อึนโอถูกทำร้าย วิญญาณมูยอนจึงหลุดออกมาจากร่าง นางโผเข้าหาอารัง

"ข้าไม่ยอม!!" อารังตะโกน วิญญาณนางมูยอนจึงกระเด็นถอยไป

ยมทูตมูยองคว้าตัวน้องสาวไว้ พยายามสวมกอดนางและใช้มีดสั้นปักลงที่ด้านหลังตรงหัวใจนาง วิญญาณนางสูญสลาย ยมทูตใช้มีสั้นเล่มเดียวกันแทงตัวเองวิญญาณสลายตามนางมูยอนไป

ชอยจูวาลมาถึงพบแม่อึนโอยังคงหายใจรวยรินในอ้อมกอดของลูกชาย อึนโอรีบแบกร่างแม่ไปเพื่อจะหาหมอ อารังวิ่งตามไป แต่ไปได้ไม่ถึงไหน แม่ก็สิ้นลมหายใจ

ชอยจูวาลกลับบ้านไปพบกับความทรงจำที่ค่อยๆกลับคืนมาทีละเรื่อง เขาจำวันที่เขาทิ้งร่างลีโซริมลงตรงริมหน้าผาได้
"ยังมีความทรงจำอีกเท่าไหร่ทีจะหวนคืนมาอีก ข้ากลัวยิ่งนัก" ชอยจูวาลร้องไห้ "ต่อจากนี้ไปข้าจะอยู่อย่างไร.." เขาจะต้องพบความขมขืนอีกซักเท่าไหร่กับการกระทำในอดีตที่ค่อยๆหวนคืนมาในความทรงจำ

บนสวรรค์ มหาเทพกับยมราชบังคงเฝ้าดูและพูดคุยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ยังไงคนที่ข้าเตรียมไว้ก็มีส่วนในเรื่องนี้อยู่มากนะ" มหาเทพเอ่ยขึ้น

"อืม..แต่นางอารังก็ยังคงหาคำตอบให้กับความตายของตัวเองไม่ได้อยู่ดี" ยมราชยิ้ม "ข้าว่าท่านเตรียมตัวยกร่างให้ข้าได้แล้วนะ" (ตามที่มหาเทพเคยพนันกับท่านยมราชไว้ถ้าแพ้จะต้องสลับร่างกัน)

เมื่อทำพิธีศพของแม่เสร็จ อึนโอบอกกับอารังว่าเรื่องการตายของนางจะรู้ได้ว่าใครเป็นคนทำก็ต้องไปดูในหนังสือชีวิตและความตาย ซึ่งหนังสือเล่มนั้นอยู่ในปรภพ ผู้ที่จะอ่านได้ต้องเป็นคนที่ตายแล้วเท่านั้น

อารังไม่ยอมให้อึนโอทำแบบนั้นนางไม่อยากไปสวรรค์แล้ว ตามคำที่บรรพบุรุษของนางคนทรงบอกไว้ถ้านางไปสวรรค์นางต้องทนกับการลืมทุกสิ่งที่นี่ให้ได้ ถ้านางไปนรกวิญญาณจะสูญสลาย

นางคนทรงบอกว่าถ้าอึนโอจะถอดวิญญาณไปจริง จำเป็นต้องให้จิตของอารังเป็นผู้นำไปไม่เช่นนั้นวิญญาณของเขาอาจจะหลงทางก็ได้ เพราะเขาไม่เคยไปสู่ปรภพแต่อารังเคยไป

ในตอนดึกอึนโอกำลังใช้ความคิดอยู่ภายนอกอาคาร ผีนักสืบสี่ตนก็มาตามทวงสัญญาที่ว่านายอำเภอต้งฟังคำร้องของพวกเขา อึนโอพยายามทำตามคำเรียกร้องของทุกคน และผีทั้งสี่ตนก็ไปสู่สุคติ

ในตอนกลางดึกชอยจูวาลเดินไปหน้าผาที่เขาทิ้งศพลีโซริมด้วยใจหดหู่ นึกถึงวันแรกที่พบอารัง และวันที่ลีโซริมตาย

"คุณหนู หากข้าได้มีโอกาสเช่นนั้นอีกครั้ง ข้าจะขอเป็นผู้ที่เดินตามหลังเจ้า ไม่สมควรที่จะรักเจ้า"
และร่างของชอยจูวาลก็ค่อยๆ ลงสู่พื้นดินตรงผานั้นแบบเดียวกับร่างของลีโซริม...

คิมอึนโอบอกกับโดลแซ ลีบังและพวกว่าถึงเวลาที่เขาจะจากไปแล้วจริงๆ และให้ประกาศไปว่าชาวบ้านทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเสนอและเลือกคนที่เหมาะสมมาเป็นนายอำเภอได้ด้วยตัวเอง

หลังจากเดินเที่ยวโดลแซกับพางวุลรีกำลังนั่งดูภาพเหมือนของพวกเขา

โดลแซเอ่ยขึ้น "ปกติแล้วผู้ชายจะใช้ความแข็งแกร่งเพื่อผู้หญิง แต่จริงๆแล้วเขาจะต้องให้หัวใจเพื่อผู้หญิง ..เจ้าจะยอมรับหัวใจของข้าได้มั้ย.."
มีหรือที่พางวุลรีจะไม่รับ^^

พางวุลรีทำพิธิให้คิมอึนโอได้ไปปรภพ โดยมีจิตของอารังเป็นผู้นำทาง ในปรภพทั้งสองพบวิญญาณหลายตน อยู่ตามข้างทางและเดินมาทางพวกเขา อารังพบแม่นม แม่นมว่าจะพานางไปพบบางอย่าง อารังตามไป แม้อึนโอจะพยายามร้องห้ามก็ตาม

อารังได้เห็นภาพวันที่แม่ของลีโซริมสิ้นใจ อารังเสียใจมาก อึนโอพยายามเรียกสติของนางคืนมา ทั้งสองเดินทางไปถึงสถานที่แห่งหนึ่ง มีทหารยืนคุมทางเข้าอยู่ ทหารกล่าวว่าเวลาที่จะอยู่ในห้องนั้นมีจำกัด หากเลยเวลาพวกเขาจะกลับออกไปไม่ได้อีก อึนโอเข้าไปเพียงคนเดียว พบชั้นหนังสือและหนังสือวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ

"การดูหนังสือความเป็นความตาย ท่านจะหาพบได้เพียงคำตอบเดียวเท่านั้น และมีเวลาเพียงจุดที่หลังมือหายไป" ทหารที่เฝ้าประตูบอกกับอึนโอเมื่อถึงในห้องเก็บหนังสือ
อึนโอหาอยู่นานจนจุดที่หลังมือค่อยๆหายไป เขาตั้งสติเพื่อเริ่มต้นหาอีกครั้ง
"ใครเป็นผู้ทำให้อารังเสียชีวิต..โปรดบอกข้าด้วย" อึนโออธิษฐานโดยวางมือลงบนหนังสือ
...ผู้ทำให้อารังเสียชีวิตคือ...ลีโซริม...
ก่อนจะกลับออกไป อึนโอเหลือบเห็นหนังสือความเป็นความตายของตัวเองในนั้นระบุว่าเขาตายตอนอายุ 6 ปี อึนโอนึกไปถึงเมื่อตอนเด็กที่เขาหิวจนเป็นลมไป
"ท่านมหาเทพ!!" อึนโอตะโกน เขาลืมตาอีกครั้งพบตัวเองในสวนดอกไม้
"ว่ามาคิมอึนโอเจ้าต้องการอะไร" มหาเทพเอ่ยขึ้น

ด้วยความโมโหที่ชะตาของเขาเป็นตามที่มหาเทพลิขิตให้เขาต้องเป็นผู้แทงแม่ของเขาเอง
"ท่านอาจเป็นผู้เริ่มแผนการแต่ข้าจะจบมันด้วยตัวข้าเอง" อึนโอประกาศ
"ยังมีอีกเรื่องที่เจ้ามาที่นี่" มหาเทพ ไม่สนใจอารมณ์ของคิมอึนโอ
"อารังจะตายด้วยฝีมือของนางเอง แต่ร่างของนางเป็นอมตะ.."
"นั่นคือเหตุผลที่ข้าบอกว่านางจะไม่สามารถแ้ก้ปัญหานี้ได้" ยมราชเป็นผู้ตอบ
มหาเทพบอกกว่าการได้รู้ว่าตัวเองคือใครและตายได้อย่างไรเป็นจุดมุ่งหมายของนางแต่การที่นางจะได้ไปสวรรค์หรือนรกนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
อึนโอรีบพาอารังกลับระหว่างวิ่งอยู่ในป่า อยู่ดีๆ อารังก็หายไป

บนโลกมนุษย์ อารังตื่นขึ้นพบพางวุลรีกำลังเรียกคนทั้งสอง และไม่นานนักร่างของอารังก็หายไปกับตา วิญญาณของอารังกำลังถูกดูดไปสู่อีกมิติ ในใจนางได้แต่เป็นห่วงว่าอึนโอไม่ฟื้นขึ้น และนางก็ได้พบคำตอบด้วยตัวเอง ว่าเป็นเพราะนางเองที่นำตัวเองไปสู่นรกเพราะเรื่องของนางเอง อึนโอฟื้นขึ้นและรีบเข้ามาขวาง คิมอึนโอจึงไปสู่อีกภพนึงแทนอารัง แล้ววิญญาณของอารังก็หายไป

บนสวรรค์ก่อนที่อึนโอจะคุยกับมหาเทพและยมราชเรียบร้อยนั้น เขาได้ขอให้มหาเทพเปลี่ยนแปลงเงื่อนไขโดยเขาจะยอมไปสู่นรกแทนอารังเอง

บนโลกเมื่อเวลาผ่านไปโดลแซเป็นนายอำเภอ พางวุลรีหันมาขายอาหาร แต่นางยังคงมีความสามารถในการเห็นผีได้ ขุนนางชอยกับคนสนิทก็กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนมาแย่งอาหารกับวิญญาณตนอื่นๆ ในตอนที่พางวุลรีนำอาหารมาวางไว้ให้พวกผี

บนสวรรค์มหาเทพไม่แพ้พนัน ยมราชยังคงเสียดายที่ไม่ได้แลกเปลี่ยนร่างกับมหาเทพ มหาเทพเห็นว่ายมราชผูกพันกับมูยองมากจึงให้มูยองกลับชาติมาเกิดเป็นแพะที่มหาเทพเลี้ยงไว้
ชอยจูวาลกลับกลายเป็นยมทูตคนใหม่

บนโลกมนุษย์ เด็กสาวผู้หนึ่งกำลังเล่าเรื่องอดีตชาตให้เด็กชายอีกคนฟัง

"โอยย เรื่องมันยาว น่ารำคาญจริงๆ ข้าจะเริ่มจากตรงไหน ท่านไปดื่นน้ำจากบ่อน้ำลบความทรงจำทำไมนะ..."

ตอนที่ 1 arang-and-magistrate-1

ตอนที่ 2 arang-and-magistrate-2

ตอนที่ 3 arang-and-magistrate-3
ตอนที่ 4 arang-and-magistrate-4
ตอนที่ 5 arang-and-magistrate-5
ตอนที่ 6 arang-and-magistrate-6
ตอนที่ 7 arang-and-magistrate-7
ตอนที่ 8
ตอนที่ 9
ตอนที่ 10
ตอนที่ 11 arang-and-magistrate-11
ตอนที่ 12 arang-and-magistrate-12
ตอนที่ 13 arang-and-magistrate-13
ตอนที่ 14
ตอนที่ 15 arang-and-magistrate-15
ตอนที่ 16 arang-and-magistrate-16
ตอนที่ 17 arang-and-magistrate-17
ตอนที่ 18 arang-and-magistrate-18
ตอนที่ 19 arang-and-magistrate-19

ตอนที่ 20 arang-and-magistrate-20

ขอขอบคุณ http://forums2.popcornfor2.com/

http://www.kodhit.com

และ http://tvseriesclub.com/

หากนำข้อมูลไปใช้กรุณาให้เครดิตเว็บไซต์ด้วย http://nicesmilememo.blogspot.com/

Arang and The Magistrate ตอนที่ 19

คิมอึนโอวิ่งออกมาจากจวนนายอำเภอโดยยังไม่รู้ว่าอารังจะไปที่ไหน จนผีสายสืบตนหนึ่งวิ่งมาพบและบอกว่าเขาตามอารังไปในป่าแห่งหนึ่งซึ่งมีบรรยากาศน่าขนลุก
เมื่อเข้ามาในป่า ผีสายสืบบอกอึนโอว่าเขาไม่กล้าไปต่อให้อึนโอไปคนเดียว อึนโอเห็นชอยจูวาลวิ่งขึ้นเขาไป อึนโอจึงตามชอยจูวาลไป
ในถ้ำนางมูยอนรับรู้ถึงการมาของอารัง
"ยินดีต้อนรับ เจ้าตัดสินใจรึยัง ข้าจะไม่บังคับอะไรทั้งนั้น"
"ข้าจะยอมยกร่างให้เจ้า แต่ท่านต้องคืนแม่นายอำเภอให้กับเขา ข้าถามอย่างหนึ่ง หากข้ายกร่างให้ท่านแล้วข้า..จะไม่สามารถพบนายอำเภอได้อีกใช่มั้ย"
"ใช่แล้ว"
อารังขมขื่น "ข้าเข้าใจแล้ว..และข้าต้องทำยังไง"
"เจ้าเพียงแค่ทำใจให้ว่าง" นางมูยอนยิ้มอย่างยินดี นางยกมือขึ้นเหนือศีรษะอารัง

"แม่นาง!!" ชอยจูวาลวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว "เจ้าอย่าเชื่อคำพูดของนางนะ ถึงยกร่างให้เจ้าก็ไม่มีทางช่วยแม่ของนายอำเภอได้หรอก" ชอยจูวาลพูดพลางฉุดแขนอารัง อารังไม่ยอมไป นางมูยอนได้จังหวะ ทำร้ายชอยจูวาลล้มลง อารังลังเลแต่ก็ยอมยกร่างให้นางมูยอน ในจังหวะที่นางมูยอนจะออกจากร่างของแม่นายอำเภอ ยมทูตมูยองมาถึงเงื้อมีดขึ้น อึนโอเห็นเข้าคิดว่าเขาจะทำร้ายแม่ของตนจึงวิ่งเข้ามาขวาง นางมูยอนจึงยังไม่ทันได้ออกจากร่างของแม่อึนโอ อารังหมดสติไป อึนโอจึงอุ้มนางออกไป ชอยจูวาลรู้สึกตัว เงื้อมีดสั้นของตน ยมทูตมูยองหายตัวไป
"ข้าจะกำจัดท่าน...และข้าก็จะตายด้วย" ชอยจูวาลประกาศกร้าว ยังไม่ทันที่เขาจะแทงนาง นางกลับมีความรู้สึกเจ็บปวดและล้มลง

อึนโออุ้มอารังไปพัก อารังได้สติ
"เจ้าคิดหรือว่าทำอย่างนี้จะช่วยข้าได้จริงๆ"
"อย่างไรซะ ข้าก็ต้องหายไปอยู่ดี แต่ท่านต้องการแม่"
"ข้าจะตามหาแม่ให้พบ และข้าจะต้องส่งเจ้าไปสวรรค์ให้ได้"
"ข้าไม่ต้องการจากท่านไป..."

บนสวรรค์
มหาเทพเฝ้ามองอยู่ เมื่อยมทูตไปถถึง
"เจ้ามีความตั้งใจที่จะช่วยมูยอน แต่การที่เจ้าแทงนางไม่ได้ถึงสองครั้งเจ้ายังตัดความรู้สึกเป็นมนุษย์ไม่ได้เลยนะ นั่นเป็นสิ่งที่ยมทูตไม่ควรมีนะ" มหาเทพเอ่ยกับเขา เมื่อมูยอนจากไป ยมราชเข้ามาและเอ่ยขึ้น
"มันยากเสียจริง ชะตาชีวิตและความรักของมนุษย์"
"เพราะมันยากอย่างนี้ไง ข้าถึงไปที่นั่น"

ชอยจูวาลนำแม่ของอึนโอไปรักษาตัวที่บ้าน ระหว่างที่เขานั่งเฝ้านาง เขานึกทบทวนเรื่องราวในอดีต และหุนหันออกไป ชอยจูวาลรู้สึกเจ็บปวดนัก
"เจ้าโง่ ทำไมเจ้าถึงไม่เคยรู้อะไรสักอย่าง" เขานึกถึงอารัง "เจ้าโง่.." เขาพูดซ้ำๆ กับตัวเองอยู่อย่างนั้น

อารังตื่นขึ้นกลางดึก พบอึนโอนอนหลับอยู่ที่ด้านหลัง นางจับมืออึนโอไว้และหลับตาลงอีกครั้ง

เมื่ออึนโอตื่นขึ้นเขาออกจากห้องอารัง ยมทูตมูยองปรากฎตัวขึ้น คราวนี้อึนโอตัดสินใจจะทำตามวิธีของมูยอง ทำให้มูยอนออกจากร่างแม่ของเขาเพื่อกำจัดนาง
"ทำแบบนี้แล้วจะช่วยแม่ของข้าได้ใช่มั้ย"
"ถึงอย่างไร เราก็ช่วยแม่ของท่านไม่ได้หรอกนะ" ยมทูตมูยองตอบอย่างเศร้าๆ ก่อนจะจากไป

เช้ารุ่งขึ้นอารังไปที่หลุมฝังศพลีโซริม นางพูดความในใจหลายอย่าง เพื่ออำลาเพราะใกล้จะหมดเวลาของนางแล้ว ชอยจูวาลมาที่หลุมในตอนแรกที่เขาเห็นอาีัรังอยู่ที่นั่นเขาคิดจะเดินกลับเพราะไม่กล้าสู้หน้าแต่ก็เปลี่ยนใจ
"นายน้อย"
"มีเจ้าโง่คนหนึ่ง สำหรับแม่นางคนนั้นแล้ว เจ้าโง่นั่นไม่มีค่าพอที่นางจะเหลียวมอง มันยังจะทำร้าย นางอีก แต่แล้วเพื่อช่วยเจ้าโง่นั่น นางต้องตาย ไอ้สารเลวนั่น...นางสละร่างกายเพื่อข้า...นางกลับฟื้นคืนชีวิต..ไอ้สารเลวนั่น..จำหน้านางไม่ได้เลย.."
ชอยจูวาลคุกเข่าลงทั้งน้ำตา ตรงหน้าอารัง "ในตอนนี้ก็เหมือนตอนแรกที่ข้าพบเจ้า หัวใจข้าเต้นแรง เมื่อข้าเห็นเจ้าหัวใจข้าน่าจะเจ็บปวด แต่หัวใจดวงนี้ยังบังอาจเต้นแรง...ข้าขอโทษ โปรดอย่าให้อภัยข้าเลย" ชอยจูวาลร้องไห้อย่างหนักด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ

ชอยจูวาลกลับบ้านมาพบนางมูยอนนั่งหมดอาลัยอยู่ที่ระเบียงเขาจึงพยุงนางเข้าห้องไป นางพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงของแม่อึนโอ เป็นเพราะเหตุการณ์ในถ้ำนางมูยอนอ่อนกำลัง จึงปล่อยให้แม่อึนโอกลับมา นางรำพันถึงเรื่องที่นางคิดจะแก้แค้นจนยอมยกร่างให้มูยอน
"นายน้อย ฝากบอกลูกข้าได้มั้ยว่าข้าไม่เคยที่จะลืมหน้าเขาแม้แต่ครั้งเดียว ข้าขอโทษ" ขาดคำนางก็สลบไป

ชอยจูวาลรีบไปบอกคิมอึนโอให้เขารีบไปหาแม่ของเขาเดี๋ยวนี้
"เป็นแม่ของท่านจริงๆ"
"ข้าจะเชื่อคำเจ้าได้ยังไง" คิมอึนโอไม่ไว้ใจชอยจูวาล

เมื่่อคิมอึนโอมาถึงห้องของชอยจูวาล แม่ของอึนโอพยายามจะยันตัวเองขึ้นนั่งแต่ก็ไม่มีแรงพอ อึนโอได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ไว้ใจ
"เจ้าไม่ใช่แม่ของข้า"
"ข้า..ขอโทษ" นางเอ่ยขอโทษเขาและพูดถึงปิ่นที่เขาได้ให้ไว้ อึนโอจึงเชื่อว่าเป็นแม่ของเขาจริงๆ
"ท่านแม่"
"ข้าต้องการให้เจ้าใช้ชีวิตที่มีเกียรติไม่ใช่ถูกตีตราว่าเป็นลูกทาส" นางจับมือเขาไว้ "เป็นความผิดของแม่เองที่คิดแต่เรื่องอาฆาตแก้แค้น ต้องปล่อยให้เจ้าอยู่อย่างโดดเดี่ยว..อึนโอสัญญากับแม่ ถ้านางปิศาจนั่นกลับมาอีก เจ้าต้องแทงข้าทันที..นี่ไม่ใช่การอยู่หรือตาย..ช่วยให้ข้าพ้นความทรมาณ..."
เป็นครั้งแรกและอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่สองแม่ลูกจะได้ปรับความเข้าใจกัน นางได้แต่พูดว่า "ขอโทษ.."

ก่อนอึนโอจะไปเขากล่าวขอโทษชอยจูวาลที่เข้าใจผิด
"แม่นางคนนั้น..ท่านอย่า..ทิ้งนางไป..นายอำเภอ..ทำไมท่านถึงได้ทุกอย่างที่ข้าต้องการ.." ชอยจูวาลเอ่ยกับเขาอย่างผู้แพ้

คิมอึนโอทั้งเศร้าโศกทั้งกลัดกลุ้ม
"ไม่มีทางจะช่วยท่านแม่เลยหรือ...อาจารย์..ท่านจะไม่ช่วยข้าเลยหรืออย่างไร"
ในเสี้ยวนาทีนั้นอึนโอเห็นภาพเขาตื่นมาในห้องเล็กๆ มีเด็กสองคนวิ่งมาและเรียกเขาว่าพ่อ อารังเข้ามาพร้อมสำรับและบอกว่า ท่านแม่ไปที่ทำการ อึนโองุนงงกับนิมิตนั้น ในนิมิตเขาเดินไปที่จวนนายอำเภอ
"นายน้อย"
โดลแซในชุดนายอำเภอยังคงเรียกเขาว่านายน้อย พาวุลรีพาแม่ของเขามา ลีบังกับสหายเตรียมของขวัญเนื่องในวันเกิดของแม่อึนโอมามอบให้ อึนโอเดินกลับบ้านพร้อมแม่ แม่เอ่ยขึ้น
"ฟังคำอาจารย์ของเจ้าให้ีดีหละ" สิ้นคำพูด บุคคลตรงหน้าได้กลายเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีผู้หนึ่งปรากฎตัวขึ้น
"ท่านเป็นใคร" อึนโอตกใจ
"ข้าคือมหาเทพยังไงหละ..และเป็นอาจารย์ของเจ้าด้วย"
อึนโอรวบรวมสติและถามถึงวิธีจะช่วยแม่ของเขา
"ถึงแม่มันจะช่วยแม่ของเจ้าไม่ได้แต่ก็ช่วยทำให้นางหลุดพ้นได้ คำที่ข้าเคยบอกให้เจ้าจำไว้ ..อะไรคือสิ่งที่แม่เจ้าต้องการ..คิดเรื่องนี้ให้ดี"

อึนโอได้สติพบตัวเองนั่งอยู่ที่เดิมในห้องของเขาเอง

นางมูยอนกลับมาในร่างแม่อึนโออีกครั้งด้วยความเคียดแค้น

อึนโอนึกถึงคำพูดตอนที่อาจารย์มอบปิ่นให้เขา "หากเจ้าต้องการหัวใจของแม่เจ้า จงมอบสิ่งนี้ให้นาง"

อึนโอตกลงกับยมทูตมูยองว่าเขาจะแยกวิญญาณออกจากร่างแม่ แต่ที่เหลือมูยองต้องเป็นผู้จัดการต่อ

ชอยจูวาลมาบอกกับอึนโอว่านางมูยอนกลับมาอีกครั้งแล้ว

ลีบังและพวกรายงานกับอึนโอในตอนเช้าว่าได้จัดการทำเรื่องส่งตัวขุนนางชอยและคนสนิทให้กับทางการเรียบร้อยแล้ว ระว่างการเดินทางชาวบ้านพากันมามุงดูและด่าทอ ด้วยจำนวนคนที่มุงดูมีมาก ทำให้ขุนนางชอยหล่นลงจากเกวียน เกิดการชุลุมนขึ้นคนสนิทขุนนางชอยขวาดาบของทหารขึ้นและฟันขุนนางชอยตายลงตรงนั้น

อารังแอบวิ่งตามอึนโอไปที่บ้านชอยจูวาล

นางมูยอนที่ฟื้นคืนพลังรับรู้การมาถึงของคิมอึนโอและยมทูตมูยอง ทั้งสองถืออาวุธในมือ อึนโอยกปิ่นขึ้น ส่วนมูยองยกมีดสั้นขึ้น พุ่งเข้าหาตัวนาง อึนโอเข้าถึงตัวได้สำเร็จ ปักปิ่นลงตรงที่หัวใจทั้งน้ำตา วิญญาณนางมูยอนจึงถูกผลักออกจากร่าง นางรีบพุ่งเข้าหาตัวอารัง

ตอนที่ 1 arang-and-magistrate-1

ตอนที่ 2 arang-and-magistrate-2

ตอนที่ 20 arang-and-magistrate-20

ขอขอบคุณ http://forums2.popcornfor2.com/

http://www.kodhit.com

และ http://tvseriesclub.com/

หากนำข้อมูลไปใช้กรุณาให้เครดิตเว็บไซต์ด้วย http://nicesmilememo.blogspot.com/

Arang and The Magistrate เรื่องย่อ ตอนที่ 5

อึนโอกำลังเดินใช้ความคิด เขายังสับสนที่ว่า ลูกของใต้เท้าชอยจะไม่เคยเห็นหน้าคู่หมั้นของตัวเองจริงๆ นะเหรอ โซลแดวิ่งเข้ามาต่อว่าที่อึนโอไม่เคยเล่าเรื่องผู้หญิงคนนั้นให้ฟังเลย

“หลังเสร็จงานศพแล้วค่อยเจอกันที่ทำการแล้วกันนะ” อึนโอบอกับกโซลแดแล้วรีบวิ่งกลับที่ทำการ
เขาพบอารังนั่งอยู่ในนั้นเหมือนไม่ได้ออกไปไหนมา อึนโอถามเรื่องปิ่นปักผม อารังตอบไม่ได้ เพราะนางจำไม่ได้กลายเป็นว่าทั้งสองต่างถกเถียงกันด้วยคำพูดรุนแรง อารังเองก็ถากถางเขาเรื่องแม่ของเขา
อึนโอนึกไปถึงตอนยังเด็ก พ่อให้คนมานำตัวเขาไป เขาเข้าไปกอดแม่จับเชือกผูกเสื้อของแม่ไว้จนมันขาดติดมือมา เขานึกถึงวันสุดท้ายที่พบแม่
“จะดีกว่านี้ถ้าข้าไม่มีแม่แบบท่าน..” อึนโอ เจ็บใจตัวเอง ชกต้นไม้จนมือเป็นแผล

ที่บ้านใต้เท้าชอย ลูกชายของเขาเอาแต่นั่งเงียบมองภาพวาดผู้หญิงคนหนึ่ง จนกระทั่งเช้า เขาเปิดเอาผ้าสีดำจากหีบใบหนึ่งออกมา พร้อมคิดอะไรอบางอย่าง

อึนโอกลับที่ทำการในตอนเช้าพบ อารังนั่งอยู่ที่เดิม นางตาคล้ำ
“พอข้าเป็นมนุษย์แล้วข้าก็นอนไม่หลับ”
ทั้งสองคนยังแง่งอนกันนิดหน่อย ไม่มีใครขอโทษใคร แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรกันแล้ว
“ปิ่นนั่นเป็นของแม่ข้า”
อารังตกใจและพยายามนึก แต่ก็นึกไม่ได้
“ตอนนี้เงื่อนขำเดียวเกี่ยวกับแม่ข้า ก็คือความทรงจำของเจ้านะ”
“เจ้าจะให้ข้าช่วยเจ้าเหรอ”
“ข้าหมายถึงให้เราร่วมมือกัน”
อารังออกจะโมโหนิดหน่อย “ที่เจ้าช่วยข้าในตอนนั้นเป็นเพราะเรื่องนี้เหรอ”
“อืม..ตอนนั้นที่เจ้าบบอกว่าข้ากล้าหาญอาจจะจริง แต่ที่ว่าข้าเป็นคนใจดีนั้นมันไม่ใช่ ฉะนั้นเจ้าอย่าว่าเจ้ามองใครออก”
อารังด้วยความโมโห “ถ้าช่วยเขาหาแม่พบแล้วเขาจากไปหละ” นางพึมพำกับตัวเอง

โซลแดยังคงโวยวายที่อึนโอคิดจะเป็นนายอำเภอต่อ
“เป็นเพราะนางผู้นั้นใช่มั้ย”

อึนโอประกาศต่อขุนนางสามคน(ลีบังและพวก) ว่าเขาจะเป็นนายอำเภอต่อ และจะมีผู้หญิงคนหนึ่งมาอยู่ด้วยเป็นลูกสาวของอาจารย์ของเขา
โดลแซยังคงโวยวาย
“นายน้อยท่านจะทำอะไรก็ทำเรื่องของท่าน”
โดลแซเดินออกไปที่ตลาดสวนกับคนทรงที่เดินหมดอาลัยตายอยาก
“เพราะผู้หญิงคนนั้นเขาถึงกับยอมตัดสัมพันธ์ 15 ปีของเราเลยเหรอ” โดลแซพึมอยู่คนเดียว
นางคนทรงเดินตามโดลแซไปที่ร้านเหล้า นางทำเป็นรู้เรื่องของเขา และเรียกค่าดูดวงจากโดลแซ
“เขาจะอายุไม่ยืน เพราะเขาเข้าไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่น”
โดลแซฟังอย่างตกใจ
“ไงเจ้าสบายใจขึ้นแล้วใช่มั้ย” คนทรงนึกว่าการทำนายว่าคนที่โดลแซไม่พอใจอายุสั้นจะทำให้เขาพอใจ แต่กลายเป็นว่า โดลแซโมโหมากจนนางต้องวิ่งหนีออกมา

อารังนั่งใช้ความคิดอยู่ในห้องของลีโซริม “บางทีข้าเป็นเงื่อนงำเดียวของเขา..เขาเองก็เป็นเงื่อนงำเดียวของข้า”
อารังออกมาจำห้องก็เป็นเวลาค่ำแล้ว นางออกมาพบอึนโอ เดินวนไปมา
“นายอำเภอ..ตกลง เรามาร่วมมือกัน”
อึนโอยื่นผลท้อให้อารัง แบ่งกันคนละลูกถือเป็นการทำสัญญา

โจวอน(ลูกชายขุนนางชอย) ไปพบผู้หญิงคนหนึ่ง
“พร้อมรึยัง...ครั้งนี้ข้าตั้งความหวังไว้สูงนะ”
“ครับ” โจวอนก้มลงหยิบมีด ในขณะที่หญิงนางนั้นปิดประตูห้องลง

ที่ทำการนายอำเภอ อึนโอยังนอนไม่หลับ เขานึกถึงวันหนึ่ง แม่ของเขาพูดว่าเป็นวันตายของ ตา ยาย และลุงทั้งหมดของเขา แม่ของเขาพูดด้วยอาการคั่งแค้นที่พวกเขาทั้งหมดตายในวันเดียวกัน
ในขณะนั้นเองเงาร่างของชายชุดดำลอบเข้าในห้องนอนของอารัง นางหลับสนิท ชายชุดดำชักมีดและเงื้อมือขึ้น มีดปักลงตรงหัวใจพอดี ชายชุดดำรีบนำยันต์แผ่นเล็กแปะที่ต้นคอของนาง

บนสวรรค์

ท่านเทพรับรู้ถึงบางสิ่งซึ่งทำให้ท่านมีท่าทีกังวลอยู่ไม่น้อย
“ในที่สุดมันก็เริ่มขึ้นแล้ว”

อึนโอไปที่ห้องนอนของอารัง ไม่พบนางแต่กลับพบรอยเลือดกลุ่มใหญ่บนที่นอน อึนโอวิ่งตามรอยเลือดไป
ชายชุดดำพาอารังขึ้นม้าหนีไป อึนโอจึงตามรอยไม่ได้
“ยัยผีความจำเสื่อม!!!” อึนโอตะโกนอย่างไร้จุดหมาย

...คืนนี้เป็นคืนจันทร์เต็มดวง...
ชายชุดดำแท้จริงก็คือจูวอล ลูกชายขุนนางชอยนั่นเอง เขาพาอารังไปไว้ในกระท่อมแห่งหนึ่งในป่า
ในอดีตเมื่อยังเด็ก จูวอนพบผู้หญิงคนหนึ่งนางตั้งชื่อให้เขาและมอบแหวนให้วงหนึ่ง
“ต่อไปนี้เมื่อจันทร์เต็มดวงในเดือนอธิกมาสให้เจ้านำหญิงสาวผู้มีใจบริสุทธิ์มาที่นี่”

จูวอลออกมาพบผู้หญิงคนนั้นด้านนอกกระท่อม ทั้งสองกลับเข้ามาภายในกระท่อมแต่กลับพบว่ามันว่างเปล่า

ในขณะที่จูวอลออกมานอกกระท่อม อารังฟื้นขึ้นและวิ่งหนีออกมาแม้ว่าจะยังเจ็บหน้าอกอยู่
อึนโอเข้ามาพบเมื่อนางวิ่งเข้ามาในเมืองพอดี อารังพยายามเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น แต่จับใจความไม่ค่อยได้ แล้วก็สลบไป

จูวอลกลับเข้ามารายงานว่าตามหาอารังไม่พบแต่แน่ใจว่านางตายแล้วแน่นอน หญิงผู้นั้นตบหน้าเขาอย่างแรง
“ไหนหละวิญญาณของข้า!!! ตอนที่ข้าพาเจ้ามาข้าบอกว่ายังไง แค่พาผู้หญิงใจบริสุทธิ์มาให้ค่าในจันทร์เต็มดวงเดือนอธิกมาส ข้าจะทำให้เจ้าได้มีทุกอย่าง แล้วนี่กี่ครั้งแล้ว!!”
นางยังต่อว่าเข้าด้วยคำพูดรุนแรง เหมือนที่ในอดีตที่เขาเป็นเด็กจรจัด และถูกลูกชาวบ้านล้อเลียนเสมอว่าแย่งอาหารวัวกิน

เช้ารุ่งขึ้น อารังยังไม่ฟื้น อึนโอแอบเปิดดูแผลที่หัวไหล่ ปรากฎว่าแผลหายสนิท

นางคนทรงตื่นแต่เช้าตั้งใจจะหาจุดที่ดีๆในการเปิดแผงดูดวง โดลแซตื่นขึ้นหลังจากเมาหลับอยู่ที่ร้านเหล้า เขายังโมโหที่ถูกหลอกจากนางคนทรง เขาพบนางคนทรงเปิดแผงอยู่แถวนั้นพอดี นางคนทรงเห็เขาก็ทำท่าจะเก็บแผงหนี
"ที่เจ้าทำนายเมื่อวานนี้เป็นเรื่องจริงเหรอ ห่ะ!!"
ในระหว่างนั้นเองหญิงอีกคนกำลังจะเปิดร้านค้านางตักน้ำสาดมาทางโดลแซโดยไม่ตั้งใจ นางคนทรงตะลึงท่าทางอันหล่อเหลาในตอนที่โดลแซสะบัดผม <บรรยายเองขำเอง 555> โดลแซหงุดหงิดที่เสื้อผ้าเปียกแล้วเดินหนีไป

ลีบังกับพวกหาชุดเจ้าหน้าที่หญิงมาให้อึนโอ พวกเขาเอาแต่คุยกันระลึกถึงความหลังที่เคยมีเจ้าหน้าที่หญิงทำงานในจวน อึนโอไม่สนใจเรื่องที่พวกเขาพูดคุย แต่ถามถึงภูเขาที่อยู่อีกด้านหนึ่ง ลีบังเล่าว่าเป็นภูเขาที่ลือว่ามีผีเร่ร่อนอยู่ที่นั่น จึงไม่มีใครไปที่นั่นมานานแล้ว

อึนโอเอาชุดเจ้าหน้าที่หญิงไปวางข้างตัวอารังที่ยังไม่ฟื้น และลากโดลแซที่เพิ่งกลับ ไปสำรวจภูเขา อึนโอพบกระท่อมร้างที่มีการเขียนยันต์บางอย่างไว้ที่ประตู ภายในมีเตียงไม้ปูผ้าผืนหนึ่งซึ่งมีคราบเลือดอยู่ โดลแซเอ่ยว่าที่นี่น่ากลัว แต่อึนโอกลับรู้สึกแปลกๆ
"ที่นี่ไม่มีผีแต่กลับมีพลังหยินรุนแรงมาก"
โดลแซไม่อยากอยู่ในกระท่อมอีกจึงออกไปข้างนอกปล่อยอึนโอสำรวจด้านในเพียงลำพัง

และตรงซอกมุมหนึ่งของห้อง อึนโอพบบางอย่าง
..ปิ่นปักผมของอารัง...ปิ่นปักผมที่มอบให้แม่...

ตอนที่ 1 arang-and-magistrate-1

ตอนที่ 2 arang-and-magistrate-2

ตอนที่ 20 arang-and-magistrate-20

ขอขอบคุณ http://forums2.popcornfor2.com/

http://www.kodhit.com

และ http://tvseriesclub.com/

หากนำข้อมูลไปใช้กรุณาให้เครดิตเว็บไซต์ด้วย http://nicesmilememo.blogspot.com/

Arang and The Magistrate เรื่องย่อ ตอนที่ 15

อึนโอกับมูยองพบกันที่เรือนเล็กหลังบ้านขุนนางชอย อึนโอสะบัดพัดหนึ่งครั้ง ทางเข้าช่องลับที่พื้นก็เปิดออก มูยองเหลือบมองอึนโอ อึนโอคิดว่ามูยองคงสงสัยที่มาของพัด จึงบอกไปว่าเขาได้รับจากอาจรย์ของเขาเอง
"นั่นคือ ท่านมหาเทพ" มูยองเอ่ยนิ่งๆ และเดินนำอึนโอลงห้องใต้ดินไป

ทที่ด้านล่างในห้องใต้ดิน นางแม่มดยืนรออยู่โดยรับรู้ถึงการมาของชายทั้งคู่แล้ว เมื่อลงมาถึงอึนโอตกตะลึง
"...ท่านแม่"
ในตอนนั้นเองมูยองกำมีดสั้นแน่นเพื่อจะกำจัดวิญญาณมูยอนภายในร่้างแม่ของอึนโอ อึนโอเห็นมูยองคิดจะทำร้ายแม่จึงเข้าขัดขวาง แม้มูยองจะบอกว่านั่นไม่ใช่แม่ของเขาก็ตาม
เมื่อได้จังหวะมูยองกำลังจะปักมีดลงบนหัวใจของมูยอน พลันมีอำนาจบางอย่างขัดขวางไว้ทำให้มีดนั้นไม่สามารถทำร้ายมูยอนได้ ในระหว่างที่อึนโอและมูยองถกเถียงและต่อสู้กัน นางมูยอนได้โอกาส ปล่อยผีออกมาเพื่อต่อสู้กับคนทั้งสอง และนางหลบหนีออกมา
นางมูยอนพบชอยจูวาลที่ปากทางลับและบอกให้เขาช่วยเหลือ เสียงอึนโอดังขึ้นตามหลังนางมา
"ท่านแม่!!"
ชอยจูวาลงงกับคำพูดนั้นแต่ต้องรีบพานางมูยอนไปหาที่ซ่อน

เมื่อกำจัดผีได้อึนโอจึงออกจากห้องลับมา แต่ก็ตามนางมูยอนไม่ทันแล้ว ส่วนมูยองก็กำจัดผีที่ยังถูกขังในไหจนหมด

ชอยจูวาลพานางมูยอนไปหลบซ่อนที่กระท่อมร้างกลางป่า

อารังอยู่เพียงลำพังกำลังสับสนและครุ่นคิดแต่ว่าเหตใดพวกผีหรือปีศาจทั้งหลายจึงต้องการร่างของนางกันนัก เมื่อนางพยายามทบทวนเรื่องราวทั้งหมด ก็นึกได้ว่ามันเกิดจากปิ่นของแม่อึนโอ

อึนโอกลับจวนมาอย่างสิ้นเรี่ยวแรงและสับสนมาก เขายังไม่พร้อมจะพูดคุยอะไรกับใครแม้แต่อารัง

ที่กระท่อมกลางป่า นางมูยอนเองก็ยังคิดถึงเรื่องราวทั้งหมด อย่างโมโหที่นางต้องจนมุมแบบนี้ ชอยจูวาล นึกสงสัยจึงถามถึงตัวตนที่แท้จริงของนาง
"ข้า..เป็นเทพธิดา"

บนสวรรค์ มูยองบอกยมราชที่เขาไม่สามารถใช้มีดแทงนางมูยอนได้
"นั่นเป็นเพราะ เจ้าเป็นยมทูต จึงแทงมนุษย์ไม่ได้ มันจะใช้ได้เมื่อมูยอนออกจากร่างมนุษย์เท่านั้น และมีดนั้นใช้เพื่อทดสอบเจ้า..เจ้าไม่สงสัยเหรอ ทำไมมหาเทพถึงเตรียมการเพื่อคิมอึนโอ..."

ในคืนนั้นเอง วิญญาณแม่นมของลีโซริมมาหาอารังเพื่อบอกเรื่องขุนนางชอยหลอกให้นางมายืนยันว่าอารังคือลีโซริม แม่นมยังบอกอีกว่าตอนที่ลีโซริมถูกยกเลิกการหมั้นนั้นร่างกายของนางทรุดโทรมลงเรื่อยและแม่นมยังบอกที่ซ่อนศพของนางเองอีกด้วย

เช้ารุ่งขึ้นโดลแซนำทีมพลลาดตะเวนฝึกวิชาต่อสู้แต่เช้า ขุนนางสามสหายพูดคุยเรื่องที่โดลแซเริ่มมีบทบาทมากขึ้น และดูเหมือนถึงเวลาที่พวกเขาต้องเลือกข้าง

วันรุ่งขึ้นอึนโอยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเหมือนตอนกลับมาเมื่อคืน เขาตื่นขึ้นเริ่มได้สติและคิดอะไรบางอย่างได้
อาัรังพรวดพราดเข้าห้องมาอย่างที่ทำประจำ
"เกิดอะไรขึ้นที่จู่ๆ ท่านก็ได้พบกับท่านแม่ ทำไมกลับมาคนเดียวหละ แล้วท่านแม่ของท่านอยู่ที่ไหน"
อึนโอไม่ยอมตอบอะไร

ขุนนองชอยคิดทบทวนแล้วคิดว่าถึงเวลาที่เขาจะตีจากนางแม่มดแล้ว เป็นเพราะในอดีตเขาพบกับนางเขาจึงได้ร่ำรวย และกำจัดศัตรูไปได้

อึนโอย้อนกลับไปที่ห้องลับในบ้านขุุนนางชอยอีกครั้ง
"ท่านแม่..ท่านมาทำอะไรอยู่ในที่แห่งนี้" อึนโอพึมพำ ในขณะที่จะออกไปก็พบขุนนางชอย "พวกท่านวางแผนทำอะไรกัน!!" อึนโอตะคอกใส่ขุนนางชอย
"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหญิงนางนั้นคิดทำอะไร" ขุนนางชอยตอบ "สิ่งที่ข้าทำเพียงแค่ให้นางได้อยู่ที่นี่ แลกกับสิ่งที่ข้าต้องการเท่านั้น"
อึนโอ ขู่ขุนนางชอย ว่าอย่างไรก็ตามเขาจะค้นหาและเปิดเผยเรื่องแปลกๆนี้ให้ได้

เมื่ออึนโอออกไปแล้วขุนนางชอยสั่งโกโดลคนสนิทให้เผากระท่อมทางเข้าห้องลับนั้นซะ แล้วให้พาคนงานบนเขามาเฝ้ายามบ้านของตน

อึนโองุนงงกับคำพูดของขุนนางชอยที่ว่า หญิงนางนั้นที่เขาให้ที่อยู่ไม่ใช่คน

หลังจากโดนทำร้ายพางวุลรี โมโหถึงขีดสุดที่นางมองไม่เห็นผี แม้จะรู้ว่าโดนพวกผีรุมทำร้าย
"ข้าจะเป็นคนทรงอยู่ได้ยังไงเมื่อมองเห็นผีไม่ได้!!" ทันใดนั้นนางก็เห็นร่างของแม่นางนั่งอยู่ข้างๆ แต่กลับไม่ได้ยินเสียง อารังมาถึงพอดีจึงบอกว่าแม่ของนางอยากให้นางทำเครื่องเซ่นไหว้

บนสวรรค์
มหาเทพกับยมราชเล่นหมากล้อมอย่างเคย และพูดคุยถึงเรื่องราวของอารัง

อึนโอมาพบพางวุลรีหลังจากที่อารังกลับไปแล้ว พางวุลรีบอกกับเขาว่าจะตำราย่าทวด 9 ชั่วโคตรของนางบันทึกไว้ถ้าถูกวิญญาณร้ายสิงร่าง วิญญาณเจ้าของร่างนั้นจะยังไม่ไปไหน แต่ก็ไม่ได้เป็นหรือตาย และไม่มีวิธีไล่วิญญาณร้ายออกจากร่างด้วย

ชอยจูวาลบอกให้คนรับใช้คอยดูแลนางแม่มดที่เขาพาไปซ่อนไว้ที่กระท่อม คนรับใช้บอกเขาว่าไม่ต้องกลัวว่าเขาจะเอาไปพูด เพราะที่ผ่านมาชอยจูวาลต้องทำอะไรในคืนวันเพ็ญเดือนอธิกมาส เขารับรู้มาตลอด เขาเล่าอีกว่าก่อนหน้านี้หญิงนางนั้นเป็นเพียงคนรับใช้แต่กลับคิดจะวางยาขุนนางชอย เจ้าของเดิมของกระท่อมหลังบ้านขุนนางชอยเป็นคนช่วยนางคนนั้นไว้ แล้วเรื่องแปลกๆ ก็เกิดขึ้นเจ้าของบ้านคนเก่าหายตัวไป และนางคนนั้นก็กลายเป็นเจ้าของกระท่อมแทน

ชอยจูวาลเดินไปที่ตลาดอย่างเหม่อลอย เขาพบกับอารัง
"สิ่งที่ท่านพูดกับข้าในครั้งก่อน ข้าคง..ตอบรับท่านไม่ได้" อารังพยายามพูดอย่างนิ่มนวลมากที่สุด
ชอยจูวาลเศร้ากับคำตอบของอารังแต่ก็ยังคงเป็นห่วงนาง "แม่นางโปรดให้สัญญากับข้า..ไม่ว่าจะต้องการสิ่งใดมากแค่ไหนก็ตาม อย่าใช้ร่างกายของตอนเองเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน"
อารังงงกับคำพูดนั้น แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ อารังได้มอบบันทึกของลีโซริมแก่ชอยจูวาล
"ข้าพบมันเข้า รู้ว่าท่านไม่ค่อยได้รู้จักคู่หมั้นของท่านเท่าไหร่นัก แต่กับลีโซริมมันไม่ใช่...แม้ข้าจะรับหัวใจของท่านไว้ไม่ได้ แต่อยากให้ท่านจดจำไว้ว่ามีใครคนหนึ่งชอบท่านอย่างสุดหัวใจ ข้าโล่งใจที่ได้รู้ว่าท่านเป็นคนดี..^^ "

คิมอึนโอเดินเข้าจวนมาสวนกับชอยจูวาลที่เดินออกไปอย่างไม่มีสติ เขาเร่งรีบมาหาอารัง
"เขามาทำไม!!" อึนโอถามด้วยความไม่พอใจ <ดูเหมือนจะหึงนะคะ ^^>
"ข้าเอาบันทึกของลีโซริมให้เข้า ข้าคิดว่าเขาควรจะรับรู้" คำตอบของอารังทำให้อึนโอเบาใจ เขานั่งลงข้างๆ นาง และซบลงที่ไหล่ด้วยความเหนื่อยอ่อน
"อยู่แบบนี้ซักครู่เถอะ.."

รุ่งขึ้นด้วยความมุ่งมั่นจะสืบให้ได้ว่าแม่ของเขาไปอยู่ที่บ้่นใต้เท้าชอยได้ยังไง อึนโอจึงรีบออกจากจวนไป เขาไปสอบถามหญิงผู้หนึ่งกล้าๆ กลัวๆ ที่จะบอกเล่าเรื่องราวแต่ก็เล่าเพียงว่า แม่ของเขาพยายามหาทางเข้าไปเป็นคนรับใช้บ้านขุนนางชอย อึนโอเห็นท่าทีหวาดๆ ของนางจึงตวาด
"ข้าคิดจะสืบเรื่องราวไม่ชอบมาพากลทั้งหมดของใต้เท้าชอย ถ้าพวกเจ้าไม่มีใครปริปากเล่าอะไรเลยซักคนข้าจะช่วยได้ยังไง!!"

ในระหว่างที่อารังครุ่นคิดถึงเรื่องราวทั้งหมด อารังเกิดจำเรื่องในอดีตบางอย่างได้ นางในตอนที่ยังเป็นลีโซริม ออกมาเดินเล่นในคืนหนึ่ง และพบเห็นหญิงผู้หนึ่งเดินตาม ชอยจูวาลไป
"แม่ของนายอำเภอ??"

อารังไปที่สะพานนั้นและพบชอยจูวาลที่นั่น เขากำลังจะเอาบันทึกไปคืน
"ข้า..คงไม่สามารถรับความรู้สึกนั้นไว้ได้"
"นายน้อย ที่ลีโซริมตายไปท่านเคยสงสัยบ้างหรือไม่"
"ข้า..ไม่เคยคิดสงสัย แต่วันนี้ในเมื่อได้รู้ความรู้สึกของนางแบบนี้ ข้าคงต้องสนใจในเรื่องนี้มากกว่าเดิม"
"ในวันที่ลีโซริมตาย ท่านอยู่ที่ไหนคะ"
"ถ้าเป็นวันเพ็ญ ข้า..คงอยู่ที่นี่..ที่นี่เป็นที่ๆ ดูพระจันทร์ได้งดงามที่สุด"

ชอยจูวาลกลับไปแล้ว อารังยังคงครุ่นคิดถึงแม่อึนโอ นางวนเวียนอยู่ที่สะพานนั่นและแล้วภาพในความทรงจำบางอย่างก็ชัดเจนขึ้น...

ตอนที่ 1 arang-and-magistrate-1

ตอนที่ 2 arang-and-magistrate-2

ตอนที่ 20 arang-and-magistrate-20

ขอขอบคุณ http://forums2.popcornfor2.com/

http://www.kodhit.com

และ http://tvseriesclub.com/

หากนำข้อมูลไปใช้กรุณาให้เครดิตเว็บไซต์ด้วย http://nicesmilememo.blogspot.com/

Arang and The Magistrate เรื่องย่อ ตอนที่ 18

ไม่ทันรู้ตััว คิมอึนโอและโดลแซถูกพวกทหารของปาร์คมูนโฮ (ผู้ว่าราชการจังหวัด) จับตัวไปขังในข้อหากบฎ คึมอึนโอรู้ทันทีว่าเป็นฝีมือของขุนนางชอย

อารังถามนางมูยอนถึงเหตุผลที่แม่ของอึนโอยอมให้ร่างตนเองกับนางมูยอน แม่ของคิมอึนโอต้องการแก้แค้นใต้เท้าชอย นางต้องการให้ใต้เท้าชอยสยบแทบเท้านางในตลอดชีวิตที่เหลือ นางมูยอนว่าการที่นางใช้ร่างแม่ของอึนโอและใต้เท้าชอยต้องก้มหัวให้ก็เป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้ว
"ถ้าเป็นเจ้าหละ เจ้าจะแลกอะไร.." นางมูยอนย้อนถามอารังนางพยายามหลอกล่อให้อารังตอบ อารังไม่ตอบว่าอะไร และเดินหนีออกมา

ขอยจูวาลรออยู่ที่หน้าถ้ำ
"อย่าลืมสิ่งที่ข้าบอกแม่นางนะ ..ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเจ้าจงอย่างสละร่างกายของเจ้า.."
"นายน้อย ทำไมท่านถึงยังอยู่กับนางผู้นี้" อารังพูดก่อนจะจากไป

นางมูยอนย้ำให้ชอยจูวาลเร่งกำจัดคิมอึนโอซะ ทั้งยังใส่ไฟไว้เล็กๆ ถึงเหตุผลที่ชอยจูวาลเอาชนะใจอารังไม่ได้

อารังรู้ข่าวจากพวกลีบังจึงไปพบอึนโอที่คุก พบกับพางวุลรีที่มาหาโดลแซเหมือนกัน อึนโอให้อารังอยู่กับพางวุลรีไปก่อน ส่วนโดลแซก็ให้พางวุลรีดูแลอารังด้วย

ข่าวที่นายอำเภอถูกจับดังไปทั่วข้าวบ้านพากันไปดูการสอบสวน ชอยจูวาลที่เพิ่งรู้ข่าวก็รีบไปที่จวนนายอำเภอทันที

ปาร์คมูนโฮทั้งกล่าวหาและยัดเยียดข้อหาต่างๆ ให้คิมอึนโอแม้เขาจะปฏิเสธ อารังทนไม่ไหว คิดจะโวยวายแต่ลีบังห้ามไว้ไม่งั้นนางจะเดือดร้อนไปด้วย คิมอึนโอยืนกรานไม่ยอมรับสารภาพในสิ่งที่ตนไม่ได้ทำ ขุนนางชอยจึงจับอารังมาและประกาศว่าคิมอึนโอถูกผีเป่ามนต์ใส่

"นางอารังผู้นี้ไม่ใช้มนุษย์!! " ผู้คนต่างพากันตกตะลึง ใต้เท้าชอยจะพิสูจน์จึงคว้าดาบออกมา "นางผู้นี้ไม่มีวันตาย"
"รอก่อน" คิมอึนโอตะโกน "ข้ายอมรับผิดทั้งหมดแล้ว"
ใต้เท้าชอยยังจะเงื้อดาบขึ้น "เรามาจบเรื่องนี้กันเถอะ!!"
"พอได้แล้ว!!" ปาร์คมูนโฮตะคอกใส่ใต้เท้าชอย

ขุนนางสามสหายปรึกษากัน ลีบังคิดจะย้ายข้างกลับไปเข้าข้างใต้เท้าชอย ฮยองบังกลับคิดว่าควรจะหาทางช่วยคิมอึนโอ ปรึกษากันไปมาแล้วก็รีบส่งจดหมายไปขอความช่วยเหลือกับคิมอึนโป

เช้าวันรุ่งขึ้นทหารพาตัวคิมอึนโอและ โดลแซ มาเพื่อลงโทษ คิมอึนโปเดินทางมาถึงจวน
"ท่านให้ผู้ว่าราชการมาเพื่อเรื่องส่วนตัวของท่านงั้นหรือ" คิมอึนโปเอ่ยกับ ใต้เท้าชอย คิมอึนโปหันมาสบตากับปาร์คมูนโฮ "รับราชโองการ!!"

ทุกคนก้มลงรับราชโองการ เนื้อหาในราชโองการบอกให้ปล่อยตัวคิมอึนโอ เพราะข้อหาต่างๆนั้น ไม่มีหลักญานเพียงพอ ทั้งยังมีผู้คนที่กล่าวถึงความดีที่นายอำเภอทำให้กับเมืองมิลยาง จึงให้คืนตำแหน่งแก่คิมอึนโอด้วย

เมื่อคิมอึนโอพ้นจากข้อหา คิมอึนโปได้พูดกับลูกชายว่า รายงานที่คิมอึนโอได้ส่งไปนั้นได้รับการสอบสวน คิมอึนโปยังรู้สึกผิดที่ได้ปล่อยให้คิมอึนโอร่อนเร่ไปทั่ว เพราะเขาคิดว่าคิมอึนโอสนใจจะตามหาแม่มากกว่าจะรับราชการ
"เมื่อเรานั่งอยู่ในราชสำนัก เรามักจะมองไม่เห็นความรู้สึกของประชาชน" คิมอึนโปสั่งสอนลูกชาย

อารังคิดถึงคำพูดของนางมูยอน "อะไรที่ทำให้เจ้าแลกร่างกายของเจ้าได้" อารังนึกถึงคิมอึนโอ ..เขายังมีครอบครัว มีพอและโดลแซที่อยู่กับเขา

นางมูยอนต้องเจ็บปวดเพราะพลังที่ลดลงบวกกับวิญญาณของแม่อึนโอที่พยายามจะออกมา มูยองไปพบมูยอนที่ถ้ำ
"ท่านพี่..ช่วยข้าด้วย" นางวิงวอนต่อเขา มูยองทำใจแข็งและจากไป

อึนโอและโดลแซพาคนไปจับใต้เท้าชอยที่บ้าน คนสนิทบอกให้ใต้เท้าชอยรีบหนี แต่เขายังห่วงสมบัติมัวแต่เก็บเงินทองไปด้วย ในขณะที่ชอยจูวาลรีบหนีออกไปในทันที

คิมอึนโอเข้ามาพบใต้เท้าชอยที่กำลังเก็บเอาเงินทองใส่ห่อ คิมอึนโอบอกข้อหาแก่ใต้เท้าชอยก่อนจะจับเอาตัวเขาไป
คิมอึนโอนำข้าวของของใต้เท้าชอยออกแจกจ่ายแก่ชาวบ้าน

บนสวรรค์

"อย่างน้อยก็กำจัดไอ้คนๆนั้นไปได้" ยมราชเอ่ยขึ้น "ตามที่คิดไว้มูยอนทำให้เขาตกอยู่ในอำนาจของแรงปารถนา"
"บางครั้งอำนาจก็ไม่ใช่สิ่งเลวร้ายหรอกนะ บางครั้งแรงปรารถนาก็ทำให้เกิดสิ่งดีๆ ได้หามนุษย์จะให้ปัญญาในการใช้อำนาจนั้น เทพอย่างเราๆ จะได้ไม่ต้องปวดหัวอีก" มหาเทพถอนใจ

ชอยจูวาลกลับมาที่ห้องของใต้เท้าชอย
"ท่าน..มีความสัมพันธ์ยังไงกับนางปิศาจคนนั้นกันแน่"
ชอยจูวาลไม่ตอบ "อารังไปหานางผู้นั้นแล้ว..ข้าอาจไม่รู้ว่าอารังคิดอะไร แต่ท่านแน่ใจนะว่าอารังจะไม่ยอมมอบร่างกายเพื่อช่วยเหลือท่าน..."

คิมอึนโอกลับจวนพบกับอารัง อารังบอกถึงความคิดของนาง
"ตอนที่ข้ารู้ว่าแม่ท่านเป็นคนฆ่าข้า ข้าถึงได้รู้ว่าการรุ้ความจริงน้นไม่มีประโยชน์เลย การช่วยเหลือแม่ของท่านเพื่อช่วยท่านต่างหาก...."
คิมอึนโอโมโหมากกับความคิดแบบนั้นของอารัง

คืนนั้นอารังทำอาหารให้คิมอึนโอ เขายังมีท่าทีไม่พอใจ
"ไม่เป็นไรนะข้าคิดทบทวนดูแล้ว ข้าจะทำตามที่ท่านต้องการ"
อึนโอมีสีหน้าดีขึ้นและหันมาทานอาหารที่อารังทำ

โดลแซพาขุนนางสามคนไปทานอาหารและดื่มเหล้าเพื่อขอบคุณที่ทั้งสามส่งจดหมายไปหาคิมอึนโปเพื่อช่วยคิมอึนโอ

เช้าวันรุ่งขึ้น อารังออกจากจวนแต่เช้าตามความตั้งใจ แม้จะอาลัยอาวรณ์อยู่ไม่น้อยแต่นางก็ไม่หยุดเดิน แม้จะเดินไปทั้งน้ำตาก็ยังคงจะทำอย่างที่ต้องการ

ก่อนไปยังจุดหมายอารังฝากจดหมายให้พางวุลรีมอบแก่นายอำเภอ
"นี่จะเป็นสิ่งที่ข้าขอร้องให้เจ้าทำเป็นครั้งสุดท้ายนะ" อารังบอกก่อนจะจากไป
พางวุลรีคิดบางอย่างได้จึงรีบน้ำจดหมายไปให้คิมอึนโอ

คิมอึนโอรีบออกไปทันทีที่อ่านจดหมายจบ

...ข้าจะไม่ขอให้ท่านลืมข้าหรอกนะ โปรดจำไว้ว่าข้าคือ..อารัง..
...นายอำเภอ..ข้ารักท่าน...

ชอยจูวาลยืนรออยู่ในป่า
"เจ้าจะไปจริงๆ เหรอ"
"ท่านไม่ต้องนำทางข้า ข้าจะไปด้วยตัวเอง"

"ทำไม..เจ้าไม่สนใจความรู้สึกของข้าเลย แม้เจ้าจะรู้ความรู้สึกของข้า เจ้าจะยังทำเช่นนี้อีก.." ชอยจูวาลน้ำตาคลอ
"หากท่านไม่สบายใจ ข้าจะไปด้วยตัวเอง"
อารังจะเดินไป ชอยจูวาลคว้าตัวนางไว้จนนางล้มลงกับอกเขาเหมือนตอนที่ลีโซริมเคยล้มลงตอนถูกแทงความทรงจำของชอยจูวาลชัดเจนขึ้น "...ลีโซริม..."
อารังฉวยจังหวะที่ชอยจูวาลยืนตะลึงอยู่นั้น เดินตรงไปที่ถ้ำ

นางมูยอนรับรู้ถึงการมาของอารัง นางยิ้มอย่างพอใจ