Nice Smile Memo: Arang and the Magistrate เรื่องย่อ ตอนที่ 7

ผ้ายันต์ที่อึนโอพบถูกผูกไว้ตามต้นไม้ ในแต่ละทิศ ขาดแต่ตะวันออกเฉียงใต้

นางแม่มดรับรู้ได้ว่ามีบางคนเข้ามายุ่งกับผ้ายันต์ที่ติดไว้

บนสวรรค์ ลูกแก้ว ที่มหาเทพและยมราชกำลังจ้องมองอยู่ค่อยๆ เกิดรอยร้าวมาขึ้นทีละนิดๆ ในทุกๆครั้งที่ อึนโอดึงผ้ายันต์ออก

อึนโอพบผ้ายันต์ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ติดอยู่ที่ปลายกิ่งไม้ซึ่งยื่นออกไปที่ริมผา

ขุนนางสามคนเห็นเป็นโอกาสจะทำร้ายอึนโอ แต่ไม่ทันที่จะได้ทำอะไร อึนโอคว้าผ้ายันต์และตกลงไปซะก่อน

บนสวรรค์ ลูกแก้วแตกออก

“ต้องอย่างนั้นสิ” ท่านยมราชเอ่ย

“ในที่สุดเวลานั้นก็มาถึง” มหาเทพสำทับ “มูยองเจ้าลงไปดูหน่อยสิว่ามีร่องรอยอะไรอีกหรือไม่” มหาเทพหันไปสั่งยมทูตมูยองก่อนจะหันไปพูดกับยมราช “มนุษย์ก็ไม่เลวนักจริงมั้ย” มหาเทพอมยิ้ม

อารังตามหาอึนโอไปถึงสุสานกระดูก นางพบกับมูยอง ยมทูตไม่ยอมพูดอะไรกับนาง

มูยองสัมผัสผ้ายันต์ “มูยอน..หรือว่านี่..เจ้า..” เขารำพึงกับกับตัวเอง

นางแม่มดโมโหมากเรื่องผ้ายันต์ นางยังไม่ทันได้กล่าวอะไร ชอยจูวาลรีบก้มลงขอโทษเรื่องอารังที่ยังไม่ตาย ทำให้นางรู้ว่าอารังกลับมามีชีวิตได้อีก

อารังเห็นร่างของอึนโอที่ด้านล่างของหน้าผานางพยายามไต่เชือกลงไปช่วย นางกลับตกลงไปด้วย เป็นจังหวะที่อึนโอได้สติคว้านางขึ้นมาได้ทั้งๆที่ตัวเองเจ็บ “นี่เจ้าจะช่วยข้าหรือจะมาทำให้ข้าตายกันแน่นะ”

ทั้งสองไม่สามารถปีนกลับขึ้นไปได้อีก อึนโอเอ่ยว่า มีทางหนึ่งคือให้อารังโดดลงน้ำไปพอนางตายแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่ ค่อยหาคนมาช่วย นางทำท่าจะกระโดดลงไปจริงๆ แต่อึนโอคว้าขาไว้ “เจ้าดูไม่รู้เหรอว่าพูดเล่นหรือพูดจริง”

ทางด้านขุนนางสามคน กลับจวนนายอำเภอ ด้วยความกังวลที่เห็นนายอำเภอตกลงไปที่หน้าผา “ข้ายังไม่ทันได้ผลักเขาจริงๆนะ”

ฝนตกลงมาอารังพบถ้ำที่ด้านล่างจึงพาอึนโอเข้าไปพัก อึนโอตัวสั่นอารังพยายามจะกอดเขาไว้ “ตัวเจ้าไม่มีไออุ่นเลยนะ”อึนโอเอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อน

“คนที่ไหนกันจะตัวเย็นแบบนั้น”

จริงๆแล้วอึนโอเพียงพูดไปแบบนั้นเอง อารังลุกขึ้นเดินเข้าไปในถ้ำเผื่อว่าจะหาทางออกเจอ พลางบ่นไปเรื่องที่นางไม่มีไออุ่น “เป็นเพราะตาเฒ่านั่นส่งข้ามาแบบครึ่งๆกลางๆ “ ระหว่างที่นางหาทางออกนางพบกับวิญญาณตนหนึ่งปลอมตัวเป็นนักสมุนไพร อารังเข้าใจว่าเป็นคนจริงๆ จึงพามาหาอึนโอ แต่พอนางแต่ตัวเขา นางก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คน วิญญาณนั่นเถียงกับตัวเองเรื่องจะกินตับคน ทำท่าจะทำร้ายอารัง อึนโอพยายามลุกขึ้นช่วย

“เห็นมั้ยเจ้าขยับตัวทีไรเป็นมีเรื่องทุกที” อึนโอพูดกับอารังก่อนหันไปตวาดใส่วิญญาณ “เจ้าจะเอาตับนางไปก็ได้แต่ตับข้า..ไม่มีทางซะหรอก” แล้วอึนโอก็ซ้อมเจ้าผีกินตับ

เจ้าผีไม่ลดละ ลุกขึ้นทำร้ายอารัง จนรู้ว่านางไม่ใช่คนแต่ก็ไม่ใช่ผี “ไม่น่าเชื่อจะพบตับที่หายากแบบนี้” มันพูดด้วยความดีใจ ยมทูตมูยองโผล่มาช่วยไว้ได้ทัน เขาบอกอารังว่า นี่คือวิญญาณที่ถูกจองจำไว้นานจนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร วิญญาณพวกนี้เพิ่งถูกปลดปล่อย และเมื่อลืมตัวตนมานาน มันกำลังจะกลายเป็นปีศาจ

โดลแซโวยวายกับขุนนางสามคน ให้ไปตามหาอึนโอ แต่ทั้งสามเห็นว่าฝนตกอยู่จึงนิ่งเฉย โดลแซจึงออกไปตามหาเพียงลำพังทั้งๆที่ฝนยังตกอยู่

บนสวรรค์ มูยองรายงานเรื่องวิญญาณที่ถูกปลดปล่อย เขาไม่คิดว่าจะมีพลังมากขนาดนี้ แต่มหาเทพยังไม่กังวลมากนัก “เรายังมีเด็กนั่นอยู่...”

อึนโอกับอารัง คุยกันภายในถ้ำ อึนโอบาดเจ็บและเหนือ่ยอ่อนมาก แตก็ยังมีกำลังพอจะพูดได้บ้าง เขาว่าก่อนอึ่นเขาต้องตามหาคนที่ฆ่าลีโซริมให้ได้ ส่วนอารังรู้สึกกังวลที่ยมทุตว่า เมื่อหลงลืมตัวเองไปนานๆ จะกลายเป็นปีศาจ นางกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นแบบนั้น ...ว่าแต่..ที่งานศพของลีโซริมคู่หมั้นของนางมามั้ยนะ..ข้าน่าจะไปพบหน้าเขาตั้งแต่ตอนนั้น...อารังพูดไปเรื่อยจนกระกระทั่งอึนโอหลับไป วันต่อมาทั้งคู่ออกมาจากถ้ำทางเดิม พบโดลแซมาช่วยพอดี โดลแซยังงอนๆ ไม่อยากช่วยอารังอยากจะช่วยแต่อึนโอ ในตอนที่อารังปีนขึ้นมาทีหลังเชือกขาดและนางก็ตกลงไปอีกครั้ง

บนสวรรค์ มหาเทพกับยมราช สงสัยถึงสาเหตุที่ถ้ำถล่ม “คงเป็นเพราะวิญญาณถูกปลดปล่อยพร้อมๆ กัน” มูยองตั้งข้อสังเกต หลังจากมูยองไปแล้ว ยมราชยังคงโมโหที่มีวิญญาณหลุดออกมามากมาย

“ใจเย็นๆ สิ มันทำให้ท่านแก่เร็วนะ” มหาเทพกระเซ้า

“มันเป็นเพราะท่านนั่นแหละ ข้าบอกให้จับมันลงนรกไปซะ การทำตามกฎเป็นสิ่งที่ดีที่สุด” ยมราชยังคงโวยวาย มหาเทพไม่ค่อยสนใจนัก หันไปกังวลเรื่องอารัง เพราะนางแม่มดคงจะรู้ว่าอารังนั้นไม่ตาย และคงจะหาทางทำร้ายอารังแน่ๆ

นางแม่มดคิดอยู่นานกลับอารมณ์ดีขึ้น สั่งให้ชอยจูวาลพยายามทำตัวใกล้ชิดกับอารัง และนางทำเป็นปลอบใจเขา

“ไม่ว่าใครจะว่ายังไงแต่เจ้าก็เป็นคนสำคัญที่สุด ลูกชาย ...อย่าสงสัยอะไรไปเลย”

นางแม่มดลงไปที่ห้องลับใต้ดิน นางพูดกับตัวเองท่ามกลางไหเก็บวิญญาณร้ายของนาง นางไม่ไว้ใจพวกมนุษย์มากนัก และนางกระหายที่จะได้ร่างของอารังเหลือเกิน ในช่วงเวลาแบบนี้นางต้องการใช้คนแต่ใต้เท้าชอยก็ป่วย ทำให้นางรู้สึกรำคาญใจมาก

ชอยจจูวาลไปจวนนายอำเภอ ขุนนางสามคนบอกว่า นายอำเภอคนใหม่ตายแล้ว ส่วนอารังก็หายตัวไป ในขณะนั้นโดลแซแบกอึนโอวิ่งเข้าจวนมาและบอกให้พาคนไปช่วยอารังเพราะนางตกหน้าผาไปแล้ว

ชอยจูวาลได้ยินดังนั้นจึงรีบขึ้นมาไปบริเวณริมน้ำ

อึนโอได้สติก็ร้องหาอารัง โดลแซก็เอาแต่พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจว่าเขาก็อยู่ตรงนั้น