Nice Smile Memo: Rooftop Prince เรื่องย่อ ตอนที่ 1

Rooftop Prince ตอนที่ 1

กลางดึกที่เงียบสงับคืนหนึ่งภายในพระราชวัง

องค์รัชทายาท ลีกัค ตื่นขึ้นกลางดึก พลันพบว่าข้างกายทรงว่างเปล่า ในขณะที่ขุนนางผู้หนึ่งวิ่งอย่างรีบเร่งมายังห้องบรรทม กล่าวกับ รัชทายาทเพียงว่า “องค์รัชทายาท....”ในขณะที่พระองค์ทรงถามอย่างร้อนใจ “เกิดอะไรขึ้น...เกิดอุบัติเหตุอย่างนั้นหรือ...”

บึงน้ำภายในพระราชวัง พบร่างไร้วิญญาณของพระชายา ........

หลายปีก่อนหน้านั้น พระราชาได้มีประกาศว่าจะทำการคัดเลือกพระชายา สาวน้อยบูยองเข้าไปพูดกับพี่สาวฮวายอง อย่างตื่นเต้น ว่ามีข่าวว่าพ่อของเธอทั้งคู่จะได้เป็น พระสัสสุระ (พ่อตา) นั่นหมายถึงเธอคนใดคนหนึ่งจะได้เป็นพระชายา ฮวายองได้บอกกับน้องสาวว่า ถ้าเธอได้เป็นพระชายา เธอจะพาบูยองเข้าวังทุกวัน ได้ทานอาหารอร่อยๆ และได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆ แต่รายชื่อที่ออกมากลายเป็น บูยอง น้องสาวถูกเสนอชื่อไปแทน ฮวายองช่วยบูยองในการเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวด้วยความผิดหวัง......

...ช่วงเวลาก่อนปัจจุบันหลายปี...

พ่อม้ายลูกติดและแม่ม้ายลูกติด ได้พาลูกๆของทั้งคู่มาทำความรู้จักกัน เพราะทั้งสองตัดสินใจจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ผู้เป็นแม่มีลูกที่อายุมากกว่าชื่อเซนา ส่วนน้องสาว ปาร์คฮาเป็นลูกติดจากพ่อ เซนามักชอบรังแกปาร์คฮาเสมอๆ เซนาถูกพ่อจับได้ว่าชอบขโมยของแล้วเอาใส่กระเป๋าเป้ของปาร์คฮาทำให้เธอถูกเจ้าของร้านด่าว่าเสมอ เซนาถูกทำโทษ และวันหนึ่งเธอคิดจะแกล้งน้องด้วยการหลอกให้ปาร์คฮารอที่หลังรถขนของคันหนึ่ง แล้วเธอจะไปซื้อนมมาให้ เมื่อกลับมา รถคันนั้นกำลังสตาร์ทเครื่องออกไป ปาร์คฮาที่ถูกทิ้งให้รอจนหลับไปตื่นขึ้นและร้องเรียก เซนา และในวินาทีนั้นเอง ด้วยความไม่ตั้งใจ บวกกับความเกลียดชัง เซนา หันหลังกลับไปอีกทางและทิ้งให้ปาร์คฮาไปกับรถขนของคั้นนั้น

....โชซอน...

ความผิดหวังกับการพลาดการเป็นพระชายาใกล้จะถึงขีดสุด เมื่อฮวาซองต้องยอมยกผ้าผูกผมที่ได้เป็นของขวัญมาจากตระกูลซองให้แก่น้องสาว ตามความเห็นของแม่

ในตอนดึกระหว่างที่ฮวาซองกำลังรีดผ้าให้น้องสาว บูยองรู้สึกผิดจึงนำลูกพลับแห้งไปให้ฮวาซอง เธอชวนฮวาซองกินลูกพลับแต่ฮวาซอง เอามือปัดจนลูกพลับตกและจังหวะนั้นเองเธอใช้เหล็กร้อนที่รีดผ้านั้นเองทำให้บูซองเสียโฉม ฮวาซองจึงได้เป็นพระชายาแทน ตั้งแต่นั้นมาบูซองจึงต้องใช้ผ้าปิดหน้าอยู่ตลอด

ในฤดูใบไม้ผลิในหลายปีต่อมา รัชทายาท พระชายาและบูซอง เดินชมสวนด้วยกัน รัชทายาททรงเอ่ยบทกลอนขึ้นมาและบูซองสามารถต่อกลอนกับพระองค์ได้ ทำให้องค์ชายพอใจยิ่งนัก ถึงกับมีปริศนาอีกข้อให้เธอกลับไปขบคิด “อะไรเอ่ยตายเมื่อมีชีวิต และมีชีวิตเมื่อตาย”

รัชทายาททรงเศร้าโศกกับการจากไปของพระชายา ทรงมองผ้าปักลายดอกบัวด้วยความเสียใจจนน้ำตาไหลออกมาสัมผัสกับผีเสื้อบนลายผ้า และความอัศจรรย์ก็บังเกิดขึ้นเมื่อ ผีเสื้อนั้นบินออกจากผ้าราวกับมีชีวิต โบยบินไปไกลแสนไกล

....นิวยอร์ค ปัจจุบัน...

ที่จัตุรัสแห่งหนึ่งผู้คนขวักไขว่ ผีเสื้อตัวหนึ่งบินมาที่หน้ายองแทยอง และบินไปเกาะที่ไหล่ปาร์คฮาที่กำลังขายผลไม้ เขาประทับใจกับภาพที่เห็นจนวาดรูปเธอที่มีผีเสื้อเกาะไหล่ลงบนโปสการ์ด

ในระหว่างนั้นเองมีเด็กชายสองคนขโมยผลไม้จากแผงแอปเปิ้ลของปาร์ค เธอปาผลไม้ใส่เด็กทั้งสองพลางตะโกนด่าแต่พลาดมาโดนยองแทยองล้มลงพื้นไป เป็นจังหวะเดียวกับที่แทมูพี่ชายของเขามาถึง และปาร์คฮาหันไปวิ่งไล่เด็กที่มาแอบหยิบแอปเปิ้ลจากแผงของเธออีก แทยองกับแทมูจึงพากันไปดื่มที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง และเขาก็ได้พบปาร์คฮาอีกครั้งเธอทำงานเป็นสาวเสริฟร้าน แทมูยุให้น้องชายลองนัดพบกับเธอ

ระหว่างอยู่ที่บาร์แทยองถ่ายรูปแทมูไว้หลายรูปและแทยองได้ช่วยหญิงอเมริกันสองคนถ่ายรูป แทยองชวนแทมูออกไปแล่นเรือเพราะเขาจะวาดรูปเมืองนิวยอร์ค ระหว่างอยู่บนเรือคุณย่าโทรศัพท์เข้าเครื่องของแทมูเพื่อตามตัวแทยอง แต่แทยองปัดโทรศัพท์ทิ้ง และไม่ยอมกลับไปทำธุรกิจต่อจากย่าที่กำลังจะเกษียณตัวเองเพราะเขาเองไม่ชอบธุรกิจรวมทั้งมีแทมูกับพ่ออยู่แล้ว แต่แทมูกลับบอกว่าเขาไม่ได้มิสิทธิ์ในครอบครัวแม้แต่จะเรียกท่านประธานว่าคุณย่ายังไม่ได้เลย เพราะเขาเป็นหลานที่เกิดจากลูกของผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่ท่านประธาน (ซึ่งมันเป็นปมในใจแทมูมาตลอด) ทั้งสองมีปากเสียงกัน แทมูพลาดทำให้แทยองตกจากเรือ ในวินาทีที่เขาจะโยนชูชีพลงไปเพื่อช่วยแทยอง แทมูเปลี่ยนใจและโยนโทรศัพท์ของแทยองทิ้งลงไปด้วย

ปาร์คฮาเดินทางกลับเกาหลีหลังได้รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่ว่าพบพ่อของเธอแล้ว การกลับมาครั้งนี้เธอได้เพียงมาร่วมงานศพของพ่อ ได้พบกับแม่และพี่สาวที่พรากกันมานาน เซนาตกใจมากที่ได้พบน้องสาวที่เธอเป็นคนทิ้งอีกครั้ง เป็นโชคของเซนาที่รถขนของคันนั้นประสบอุบัติเหตุ ปาร์คฮาซึ่งติดอยู่ในรถจำอะไรก่อนหน้านั้นไม่ได้เลย

...โชซอน..

รัชทายาทยังคงยืนกรานไม่เชื่อว่าพระชายาจมน้ำด้วยอุบัติเหตุพระองค์มั่นใจว่าต้องเป็นการลอบปลงพระชนม์แน่นอน แต่พระราชาและเหล่าขุนนางต่างคัดค้านที่จะสืบหาสาเหตุด้วยเห็นว่ายิ่งสืบจะยิ่งทำให้พระชายาเสื่อมพระเกียรติ ระหว่างนั้นทหารนายหนึ่งได้แจ้งว่าค้นหานางกำนัลที่อยู่กับพระชายาคืนนั้นได้ นางเล่าว่าพระชายานอนไม่หลับจึงออกไปเดินเล่น ระหว่างที่นางกำนัลเผลอ พระชายาก็ตกลงไปในน้ำ นางกำนัลทั้งสองกลัวความผิด ตอนนี้ได้หนีออกนอกวังและถูกทหารฆ่าตายระหว่างติดตามจับกุมพวกนาง

รัชทายาทเห็นว่าทั้งเหล่าขุนนางและทหารภายในพระราชวังไม่อาจช่วยพระองค์ในการสืบเรื่องการปลงพระชนม์พระชายา จึงหาตัวผู้เก่งกาจทางด้านต่างๆ จากนอกวังมาจัดการเรื่องนี้ คนแรก ซองมันโบ เป็นนักปราชญ์ ทางด้านบุ๋น แต่เขาหยุดศึกษาทางด้านต่างๆ ทำตัวเหลวไหลเนื่องจากสอบเข้ารับราชการไม่ได้ เพราะเหตุผลที่ว่าแม่ของเขาเป็นนางโลม แต่เขาเคยคลี่คลายคดีฆาตกรรมได้สำเร็จ คนที่สอง วูยองซุล ถนัดบู๊ รัชทายาทไปช่วยเขาจากการถูกประหารชีวิต เพราะฆ่านักดาบเจ็ดคนที่คุ้มครองขุนนางที่ข่มขืนและฆ่าพี่สาวของเขา รวมถึงนักดาบอีกเก้าคนที่ติดตามเขามาด้วย คนสุดท้าย โดชิซัน เคยทำงานในวังแต่ถูกขับออกไปเพราะไปใกล้ชิดกับนางใน เขามีความรอบรู้ในเรื่องการใช้ชีวิต เรื่องราวลับต่างๆ และสามาถเข้ากับคนได้ดีทั้งชายและหญิง ทั้งสามได้รับการแต่งตั้งเป็นพิเศษ ให้เป็น อาจารย์ องครักษ์ และขันทีประจำพระองค์

ทั้งสี่เริ่มสืบจากการย้อนไปในคืนเกิดเหตุก่อนที่รัชทายาทและพระชายาจะบรรทม บูยองได้เข้าเฝ้าเพื่อตอบคำถามที่รัชทายาทเคยถามนาง หลังจากที่นางกลับไป รัชทายาททรงบรรทมหลับและตื่นขึ้นในกลางดึก เพื่อพบว่าพระชายาจมน้ำแล้ว ซองมันโบสืบได้ว่าพระชายาอาจถูกพิษ และกว่าพิษจะกำเริบ ก็น่าใช้เวลามากพอให้พระชายาสามารถออกไปเดินเล่นได้อย่างไม่รีบร้อน และเมื่อยาออกฤทธิ์ พระชายาก็ตกลงไปในสระน้ำพอดี วูยองซุลได้ติดตามผู้ที่ขายยาพิษ ไปจนพบว่าเขาถูกฆ่าตายแล้วเช่นกันและพิษที่เขาขายก็คือ ไซยาไนท์ ซึ่งเป็นผงสีขาว คล้ายกับที่ใช้โรยบนลูกพลับแห้ง โดชิซานสืบจนพบว่ายังมีพยานเห็นเหตุการณ์ในคืนนั้น..

ทั้งสี่เร่งรีบไปเพื่อตามหาพยานคนนั้นทั้งที่เป็นเวลากลางคืน...คืนพระจันทร์เต็มดวง.....

กลับเจอคนร้ายมากมาย ที่มุ่งจะเอาชีวิตรัชทายาท ทั้งสี่ขี่ม้าด้วยความเร็วเพื่อหนีให้พ้นคนร้ายเหล่านั้นจนกระทั่งไปถึงขอบผาแห่งหนึ่ง ระหว่างกระโจนข้ามหุบเหว แสงจันทรา กำลังถูกบดบังด้วยเงาของโลก และสิ่งอัศจรรย์เกินจะคาดฝันกำลังจะเกิดขึ้น!!....

...โซล ปัจจุบัน...

ผ่านมาสองปีแล้วที่ปาร์คฮา ทำงานเป็นคนส่งของในตลาดที่แม่เธอมีแผงขายปลาอยู่ และในปีนี้เธอรวบรวมเงินจนสามารถจะเปิดร้านขายผักของตัวเองได้

ฮองเซนามารับแม่กลับบ้านเพราะแม่ขาเจ็บ เซนาดูไม่ค่อยชอบนักที่ต้องมาที่ตลาด

ปาร์คฮาไม่ได้พักอยู่กับแม่หรือเซนาเธอเช่าห้องเล็กๆ บนดาดฟ้า วันนี้การกลับบ้านหลังจากที่เธอเก็บแผงปลาให้แม่เสร็จจะไม่เหมือนการกลับบ้านอย่างที่เคยผ่านมาอีกแล้ว