Nice Smile Memo: Rooftop Prince เรื่องย่อ ตอนที่ 2

ปาร์คฮาเข้าบ้านมาพบชายหนุ่มสี่คนแต่กายด้วยชุดโบราณ นั่งเรียงกันภายในบ้านของเธอ

“พวกคุณเป็นใครกัน” เธอตะโกนพร้อมกับยกกระทะขึ้นมาเป็นอาวุธ “พวกคุณเป็ฯใครกันอย่าเข้ามใกล้นะ”

ชายหนุ่มทั้งสี่ก็ตกใจไม่ต่างกันเมื่อพบตัวเองอยู่ในสถานที่ที่มีสิ่งก่อสร้างหน้าตาแปลกประหลาด

“นี่มันแสงอะไรกัน” รัชทายาทรำพึงออกมา “นี่มันที่ไหนกัน”

“นี่มันก็บ้านคนอื่นนะสิ” ปาร์คฮาตอบด้วยความไม่พอใจ

“นางหญิงไร้มารยาท” วูยองซุลพูดขึ้นพร้อมกับชักดาบขึ้น “นี่คือองค์รัชทายาท”

ปาร์คฮาไม่สะทกสะท้าน เห็นเป็นเรื่องตลก “นี่..พวกคุณบ้ารึเปล่า”

“นี่มันโลกนี้หรือโลกอื่น เจ้าเป็นผีหรือเป็นคนกันแน่” รัชทายาทถามปาร์คฮา

“นี่พวกคุณต้องเสียสติไปแน่ๆ ถ้าฉันร้องขึ้นมาผู้ชายแถวนี้ต้องขึ้นมาช่วย พวกคุณตายแน่ๆ” ปาร์คฮาทำท่าจะเอาเรื่อง

“กระหม่อมจะสังหารนางเสีย!!”วูยองซุตะโกนขึ้น

โชคดีที่รัชทายาทห้ามวูยองซุลไว้ได้ทันการ รัชทายาทคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเวทมนตร์ ปาร์คฮาถามว่าพวกเขามาจากไหนกัน ซองมันโบเห็นว่าควรรีบกลับวังโดยเร็วที่สุดเพื่อความปลอดภัยของรัชทายาท ปาร์คฮาจึงพาพวกเขาไปส่งยังพระราชวัง(ปัจจุบันกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยว) ทั้งสี่ทั้งตื่นตาและตื่นตระหนก กับการได้นั่งรถครั้งแรก และการได้เห็นสภาพบ้านเมืองรอบๆตัวที่เต็มไปด้วยแสงสี

ปาร์คฮาส่งทั้งสี่ที่พระราชวังชานด็อก ก่อนที่ปาร์คฮาจะออกรถไป ซองมันโบก้มลงไปมองที่ท้ายรถด้วยความสงสัยว่ามันวิ่งได้ยังไง @.@

แม้จะถึงประตูวังแต่ทั้งสี่ก็เข้าวังไม่ได้ เพราะเป็นเวลาค่ำแล้ว (แน่นอนว่าสถานที่ท่องเที่ยวย่อมปิด^^) และถูกตำรวจไล่ให้ออกไปจากบริเวณนั้นซะ ทั้งสิ่เดินสะเปะสะปะเรื่อยไปและก็ถูกตำรวจไล่อยู่เรื่อย ในที่สุดด้วยความหิว (ทั้งหิวทั้งหนาว น่าฉงฉาน ชายปาร์ค^^) รัชทายาท(ผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวเกี่ยวกับปัจจุบัน) เข้าไปสั่งบะหมี่ในซุเปอร์มาร์เก็ต (แน่นอนว่าไม่มีเงินจ่าย) จึงถูกส่งไปสถานีตำรวจโดยพร้อมเพรียงกันทั้งสี่คน ตำรวจพยายามถามหาที่อยู่ หรือชื่อผู้ปกครอง แต่ก็ไม่มีใครสามารถบอกอะไรที่คนปัจจุบันจะเข้าใจได้ ตำรวจถามถึง ทะเบียนบ้าน หรือทะเบียนรถ อะไรก็ได้ที่จะบ่งบอกที่อยู่ของพวกเขาได้ เป็นโชคดีที่บังเอิญ ซองมันโบ(ผู้ฉลาดปราดเปรื่อง) สามารถจำทะเบียนรถของปาร์คฮาได้!!(ตอนที่ก้มลงดูที่ท้ายรถ)

ปาร์คฮาไปส่งของให้เซนาที่อพาร์ทเมนท์ มีคนมาแง้มประตูให้เธอเข้าไป เธอจึงเข้าไปจัดแจงเอาของสดเข้าตู้เย็น

“นี่ออกไปโดยไม่ได้กุญแจไปด้วยเหรอ” แทมูเดินออกจากห้องน้ำมาทั้งที่ใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว

ทั้งปาร์คฮาและแทมูต่างก็ตกใจ พอดีว่าเซนากลับเข้ามาพอดี เธอโกหกแทมูไปว่าเป็นคนรู้จัก ระหว่างที่แทมูขับรถออกไปนั้นเขานึกขึ้นได้ว่าปาร์คฮาคือผู้หญิงที่เขาพบเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนไปหาแทยอง...

ปาร์คฮาส่งของเสร็จกลับบ้านอย่างสบายใจ ใครจะไปคาดคิดว่าเธอจะได้เจอกับสี่หนุ่มเพี้ยนๆ ในชุดโบราณอีกครั้ง!!

ตำรวจตามหาเธอเจอจากทะเบียนรถที่ซองมันโบวาดขึ้น (ต้องบอกว่าวาดนะคะ เพราะเขามาจากยุคโชซอนซึ่งใช้อักษรจีนยังไม่รู้จัก ตัวหนังสือและตัวเลขอารบิกอย่างในปัจจุบัน) ปาร์คฮาเดินเข้าบ้านอย่างไม่สนใจไยดีสี่หนุ่ม

“เฮ้ โดชิซันเจ้าเป็นอะไรไป” ซองมันโบพูดขึ้นเมื่อโดชิซันล้มลง “อะไรกันนี่เจ้าเป็นลมเพราะอดข้าวมาสองวันเหรอ”

มุกนี้ใช้ได้ สำหรับสาวผู้มีน้ำใจอย่างปาร์คฮา

เธอสงสารจึงพาทั้งสี่เข้าบ้านและทำข้าวห่อไข่ให้ ทั้งสี่จัดการเรียบไม่เหลือหลออย่างรวดเร็วด้วยความหิว แม้จะมีพิธีรีตองแปลกๆ ที่มีเพียงลีกัคที่ทานบนโต๊ะ ในขณะที่อีกสามคนก้มลงทานที่พื้น

“มันเรียกว่าอะไร” ลีกัคถามเมื่ออิ่มแล้ว

ปาร์คฮาทำหน้างงๆ ก่อนตอบ “โอ มู รา อิ ซู (ข้าวห่อไข่)”

ลีกัคทวนคำนั้นอีกครั้ง “เป็นครั้งแรกที่ข้ามีความสุขหลังจากมาที่นี่” องครักษ์ทั้งสามก็มีความสุขเช่นกัน

ปาร์คฮาสั่งให้ทั้งสี่รีบกลับบ้านไปทันทีทื่ทานเรียบร้อย ในตอนนั้นมีเพื่อนบ้านมาอยู่ใหม่ ปาร์คออกไปทักทาย และปล่อยทั้งสี่ไว้ในบ้าน

เพื่อนบ้านคนใหม่ชื่อมิมี่ เป็นนักเขียน ระหว่างที่พูดคุยกับมิมี่อยู่นั้น ภายในบ้าน...เกิดเรื่องวุ่นวายอย่างคาดไม่ถึงขึ้น ...

<ตรงนี้อยากจะให้ดูนะคะ บรรยายไม่สนุกเท่าดูเองนะคะ^^>

ปาร์คฮากลับเข้ามาเห็นสภาพบ้าน .ข้าวของกระจัดกระจาย ไม่พอ เครื่องใช้ไฟฟ้าพัง ยังไฟไหม้อีก!

“นี่มันตลกอะไร ไหนว่าเป็นคนสูงส่ง มีอำนาจ มากินข้าวบ้านเขาฟรี ทำข้าวของเสียหาย แล้วจะย่องหนีไปอย่างนั้นเหรอ!!”

ปาร์คฮายึดเอาเสื้อผ้าทั้งสี่คนไว้ และหาชุดวอร์มราคาถูกมาให้ใส่ (สี่คนสี่สี เวลาปาร์คฮาเรียกจะเรียกเป็นสีๆ เพราะไม่รู้จักชื่อ มีความฮาอย่างแรง^^) และพาทั้งสี่ไปช่วยขนของที่ตลาดเพื่อเป็นการใช้หนี้ที่ทำข้าวของเธอเสียหาย ซึ่งคำนวณแล้ว ทำงาน 8 วันก็ใช้หนี้หมด ลีกัคเนื่องด้วยเป็นรัชทายาทจึงไม่ได้ช่วยขนของด้วยท่าทางหยิ่งยโสจึงทำให้ปาร์คฮาตวาดใส่เขา แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่นึกอยากจะโบยเธอเป็นการลงโทษ (ตามแบบสมัยโบราณ)

เซนาโทเรียกปาร์คฮามาคุยหลังจากที่แทมูดูสงสัยในตัวปาร์คฮา เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอและปาร์คฮาเป็นพี่น้องกันซึ่งจะทำให้เขารู้ว่าเธอมีแม่เป็นแม่ค้าขายปลาในตลาด คำพูดของเซนาทำให้ปาร์คฮาเสียใจมาก เพราะเธอคิดจริงๆ ว่าเซนาและแม่เป็นครอบครัวของเธอ

ลีกัคเดินเรื่อยเปื่อยมาระหว่างรอปาร์คฮา จนมาพบเธอและเซนานั่งคุยกัน เขาคิดว่าเขาได้พบกับ พระชายาของเขาแล้ว!!

ลีกัควิ่งไปโดยไม่ได้ระวังว่านั่นเป็นกระจกใส เขาจึงกระแทกกระจกอย่างแรง ปาร์คฮาพามาทำแผลที่โรงพยาบาล ระหว่างนั้นคุณย่า ก็เข้าโรงพยาบาลพอดี ทำให้เธอเห็นลีกัคก่อนที่เขาจะเข้าไปหาหมอ

แทมูพยายามพูดโน้มน้าวคุณย่าว่าตาฝาดไปแน่ๆ เป็นไปไม่ได้ที่แทยองจะอยู่ที่นี่เพราะเขาหายตัวไป 2 ปีแล้ว แทมูอาสาที่จะย้ายมาอยู่ดูแลคุณย่าที่บ้านแทนแทยองเอง คุณย่าคล้อยตามจึงสั่งให้เซนาซึ่งเป็นเลขาจัดหาคนมาขนของของแทยองออกจากห้องไป

เมื่อกลับบ้าน ปาร์คฮาคิดมากเรื่องที่เซนาพูดจนนอนไม่หลับ เธอออกมาที่ดาดฟ้า และพบลีกัคอยู่ที่นั่น เธอชวนเขาดื่ม และกินกับแกล้ม (วิปครีม) ตามสไตล์ของเธอ ซึ่งลีกัคก็ชอบนะ ^^ (เกาหลีนี่เข้าใจหาอะไรแปลกๆ น่ารัก ๆ มาทำจริงๆเลยนะ)

เช้าวันต่อมาปาร์คฮาพาทั้งสี่ไปทำงานด้วยอีก พร้อมทั้งสอนวิธีขึ้นรถเมล์ ซื้อของ การใช้เงินในแบบปัจจุบัน ด้วยความป้ำๆเป๋อๆ ของทั้งสี่ ทำให้ปาร์คฮาสงสัยว่าเขามาจากโชซอนจริงๆ หรือบ้าจริงๆ กันแน่

แม่โทรมาบอกให้ปาร์คฮามาช่วยขนของเพราะเซนาวานมาอีกที แทยองเดินเข้าไปในห้องแทยองอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ และพบภาพถ่าย ชายหนุ่มผู้หนึ่ง ที่หน้าตาเหมือนเขาไม่มีผิด

คุณย่าเข้ามาในห้องด้วยความคิดถึงแทยอง และพบ กับลีกัค ที่กำลังตกตะลึงกับภาพถ่ายของยองแทยอง

คุณย่าโผเข้าหาลีกัค “แทยอง แทยอง กลับบ้านมาแล้ว...”

ขอขอบคุณ http://www.kodhit.com/rooftop-prince